³
Wat is het hier donker!
Het eerste wat we van Vietnam zien zijn donkere wegen met heel veel brommers. Er brandt haast geen licht, sommige huizen hebben wat schaarse verlichting, en een aantal van de brommer zijn verlicht, verder is het aarde donker in Vietnam. Ook als we de stad inrijden blijft het akelig donker, we worden voor de deur van het hotel opgewacht door een jongeman met een rode kaars in zijn hand, hij vertelt ons dat er een stroomstoring is. Dat we dat zelf niet bedacht hadden. We checken in bij kaarslicht, terwijl de generator aan en uit springt, en weer aan, en weer uit. In het licht van de rode kaars lopen we naar de bovenste verdieping naaronze kamer, zelfs bij het weinige licht zien we dat het een balzaal is met twee grote tweepersoonsbedden, een enorm bankstel en een buro met een computer. Vreemd, we zijn toch echt maar met z’n tweeen. Als we in een bar verderop aan het bier met springrolls zitten, springt de stroom weer aan. Dus zo ziet Hanoi eruit!
Vroeg worden we de volgende ochtend wakker, erg vroeg. Om een uur of 7 wordt er in voor ons onverstaanbaar Vietnamees omgeroepen door de straat. Geen idee waar het over gaat, maar wij zijn wakker. Als de stadsomroepers na verloop van tijd hun mond houden horen we de echte geluiden van Hanoi: brommers. Ronkende en toeterende brommers, mensen, mensen wat een ongelofelijke herrie.
We doen niet veel deze dag, ontbijten met baguettes en slenteren door de oude stad waar we 
regelmatig stoppen voor koffie. En dat is lekker koffie! Vietnamese koffie is dik en stroperig, en met zoete gecondenseerde melk smaakt het super lekker, net als in Laos. Ook de oude stad spreekt ons aan; oude gebouwen, Aziatische rommeligheid en leuke restaurants en koffiezaakjes. Het is druk op straat, veel mensen met handel, vaak in van die typische manden die als een ouderwetse weegschaal op de rug gedragen worden. En veel vrouwen lopen met die typisch Vietnameze rieten punthoeden op hun hoofd. Maar ook overal die brommers, die gigantische hordes brommers die maar toeteren en toeteren. Op een gegeven moment hebben we er echt even genoeg van en trekken we ons terug voor een middagdutje in onze balzaal.
Die avond zijn we weer helemaal bij en gaan we naar de bierhoek, daar zitten we op piepkleine plastic stoeltjes en drinken we grote glazen bier voor 8,5 Euro cent per glas. Dit Bia Hoi bier wordt door uit grote biervaten geschonken. Het wordt iedere dag vers geleverd, want de brouwerijen voegen aan dit bier geen conserveringsmiddelen toe.
Wijze heren in Hanoi
I hear and I forget, I see and I remember, I do and I understand. Deze wijze woorden van Confucius staan op het menu van het KOTO restaurant waar we vandaag lunchen. Dit non profit restaurant is er om jonge Vietnamezen op te leiden in de horeca en ze zo uitzicht te geven op een baan. Een mooi doel, in een leuk en hip restaurant. Het is aandoenlijk om te zien hoe die jonge mensen zo ontzettend hun best doen. We zijn vanochtend in dit deel van de stad terecht gekomen met een leuke fietstaxi, tussen de brommers door op pad naar het Ho Chi Minh Mausoleum complex. Een gebied ten westen van de oude stad rond het het mausoleum van de geeerde leider van Vietnam. Het is er rustig vergeleken met de oude stad, geen verkeer en dus geen toeterende ronkende brommers. De meeste bezoekers hier komen om de eerste president van Vietnam te eren. Overal hangen er de kenmerkende rode vlaggen met de gele ster. Het mausoleum zelf is niet open voor bezoek in de maanden oktober tot en met december. We nemen dus genoegen met de buitenkant; een grote marmeren vierkante doos met pilaren. Het lijkt op de andere mausolea van communistosche wereldleiders, van Mao in Beijing, tot Lenin in St Petersburg, het zijn allemaal fantasieloze gebouwen.
In het park erachter vinden we mooiere gebouwen, die ook gelinkt zijn aan oom Ho. Het prachtige knalgele presidentiele paleis waar de rode vlag fier wappert. Ooit gebouwd door de Fransen in typische Frans koloniale stijl. Mij spreekt het wel aan, maar de hoog geeerde leider destijds niet. Hij wilde er niet wonen en koos voor een veel eenvoudiger huis dat iets verderop in het park staat. Een klein huis op palen in een mooie tuin aan een klein meer dat vol zit met vissen. Het past bij de verhalen dat Ho Chi Minh een zeer bescheiden man was. Ik geloof dan ook onmiddelijk dat dat mausoleum niet bepaald zijn idee was.
Het Ho Chi Minh museum is nog zo’n communistisch gedrocht, we laten het links liggen en zetten koers naar de One Pillar Pagode. Een piepkleine pagode, dat was wellicht ook wel te verwachten, hij is immers maar gebouwd op een pilaar. Maar toch, erg klein.
Als de lunch gezakt is wandelen we verder door dit deel van de stad, Ho Chi Minh laten we achter ons. Deze middag eren we de man van de wijze woorden van het menu van KOTO: Confucius. In zijn naam is Van Mieu, de literatuur tempel gebouwd. Een eeuwenoude tempel in mooie grote ommuurde tuin waar we op ons gemak doorheen slenteren. Veel mooie poorten, binnenplaatsen en paviljoens in deze eerste universiteit van het land.
Het is al de hele dag bewolkt, eind van de middag, als we onder het genot van een kopje koffie over het meer dat grenst aan de oude stad uitkijken, voelen we dat de zon zijn best doet om achter die wolken vandaan te komen. Maar het lukt niet, de wolken winnen de strijd en Hanoi blijft grijs.
Halong Bay
En de volgende ochtend zijn de wolken er nog steeds, en de man met de megafoon ook. Het lijkt wel of de stadsomroeper bij ons op het balkon staat zo hard klinkt het. Als hij even stopt met praten, neemt een vrouw het over. Zij zingt, het klinkt als propaganda. En dan neemt meneer het weer over. Geen idee wat er zo belangrijk is dat het om 7 uur ’s ochtends door de straten geschreeuwd moet worden, maar ik ben blij dat ik er morgenochtend niet meer wakker van hoef te worden. Want vandaag verlaten we Hanoi met een minibus en rijden richting de kust waar we inschepen aan boord van de Santa Maria. Een tocht door Halong Bay staat op het programma. Het is een schitterend houten schip met een grote lounge en fijn terras op het dek. Onze hut is erg klein, maar prima voor die ene nacht dat we er slapen. En als de stadsomroeper niet ook ingescheept is, dan gaat het vast een heerlijke nacht worden.
Zover is het echter nog niet, Halong Bay roept ons! Terwijl de lunch geserveerd wordt varen we 
tussen de vele andere toeristische schepen de haven uit richting de karststenen rotsen. Het water is groen, de rotsen zijn groen en de lucht is… helaas nog steeds grijs. Maar ook zonder de zon is het hier adembenemend mooi, en groot, zo groot had ik het niet voorgesteld. Want even varen en we zien geen andere schepen meer, alleen maar rotsen en water. Hier en daar een klein dorpje volledig op het water gebouwd. Steigers met eraan huizen, alles drijft of staat op palen.
De andere schepen komen we weer tegen als we stoppen in een baai tussen een paar van de grotere rotseileanden. Hier gaan we aan wal en klimmen we omhoog naar een indrukwekkende grot. Het is een enorm grote grot, diep de rosten waar we over smalle paden tussen de druipstenen doorlopen. Tegen het eind opent de grot zich en kijken we uit over de baai waar ons schip aangemeerd ligt tussen de andere schepen.
Het eten aan boord van de Santa Maria is erg goed, heerlijke smakelijke Vietnameze gerechten worden in de lounge geserveerd. Wij delen onze tafel met twee studenten uit Australie; het zijn gezellige tafelgenoten. Dat de stadsomroeper in Hanoi achtergebleven is garandeerd nog geen rust, op de boot waar wij naast zijn aangemeerd draaien ze tot diep in de nacht harde muziek. En wat voor, de DJ heeft duidelijk een oud casette bandje van Boney M op repeat gezet. Vietnam is een luidruchtig land.
En een land van vroeg opstaan! Om 6 uur gaat de wekker aan boord van de Santa Maria,
douchen en ontbijten en de dag kan starten. En dat doen we met een kayak tochtje door de mooie baai waar we de nacht doorgebracht hebben. En dat is altijd weer een kleine relatiecrisis. Maik en ik zijn namelijk niet goed in roeiboten en kano’s “links, links” “ik peddel toch links!” “nee we moeten naar links, je moet rechts peddelen” “dan moet je rechts zeggen, zo snap ik er toch niet van”. Het eerste half uur van zo’n toch draaien we dan ook vooral rondjes om ons as voor we de samenwerking weer op orde hebben en een rechte koers kunnen zetten. In dit geval naar een klein vissersdorp op het water tegen een van de rotsen aan. Niet dat daar iets te beleven valt, maar het is goed om een doel te hebben terwijl we door de mooie baai peddelen.
Het is mild weer vandaag, het water is zelf lauw te noemen. Ik zou er bijna een duik in nemen, bijna want de buitentemperatuur is een graadje of 15 en dat is mij net niet warm genoeg. Na de lunch zet het schip weer koers richting haven, wij beleven de mooie tocht vanaf het dakterras en he daar is de zon!
Aan het begin van de avond zijn we weer terug in Hanoi, dit keer logeren we in een ander hotel in dezelfde wijk. We hopen hiermee de stadsomroeper morgenochtend te vermijden.
Fietsen en varen bij Tam Coc
En het heeft gewerkt; we worden deze ochtend geheel uit eigen beweging vroeg wakker. Vroeg, want we hebben weer een afspraak met een minibus. Een minibus vol met Koreaanse 
bejaarden en een aardige gids. We gaan naar het zuiden, in de richting van Tam Coc. Voor we daar zijn bezoeken we nog twee mooie tempels in een prachtige landelijke omgeving. En daar staan voor ons fietsen klaar, we gaan de laaste kilometers namelijk fietsend afleggen. En dat is echt een supergaaf tochtje! We fietsen tussen de karststenen rotsen langs rijstvelden en kleine dorpjes achter onze gids die achterop een brommer zit om de weg te wijzen. En dat is maar goed ook, want die hadden we zelf zo snel niet gevonden. Af en toe zijn ze ons kwijt, we stoppen namelijk regelmatig om de omgeving in ons op te nemen en foto’s te maken. Onderweg wordt er vrolijk gezwaaid door kinderen die we tegen komen en de vrouwen die wassen in de rivier.
Bij Tam Coc aangekomen gaan we na de lunch aan boord van een kleine platte roeiboot, aan boord een roeier en een mevrouw. Die mevrouw die zit er voor de sier, althans daar lijkt het op. Want halverwege de reis wordt duidelijk dat die mevrouw een doel heeft en dat doel is het 
verkopen van borduurwerk. Uit een grote metalen kist haalt ze prachtige tafelkleden met bijpassende servetten. Het ziet er prachtig uit, maar het is absoluut niet mijn smaak. We slaan vriendelijk doch beleefd af. En dat doen we duidelijk beter dan sommige toeristen om ons heen. Die zien we de hele boottocht lang hun best doen om de verkoopster te overtuigen dat ze niet in de markt zijn voor Vietnamees borduurwerk. Maar goed ook dat deze dame snel opgeeft, want de omgeving is te mooi om je bezig te houden met verkooppraatjes. Weer die karstenen rotsen langs een breed water vol met roeibootjes. Onze roeier gebruikt zijn handen, maar we zien er ook die met hun voeten roeien. Waarom is me niet duidelijk, maar het ziet het geinig uit.
Bij een van de rotsen is een paar meter boven het wateroppervlak een ingang van een grot waar we invaren. Het is er donker en laag, we bukken terwijl onze roeier behoedzaam door het donkere water vaart richting de uitgang. Hier komen we aan de ander kant van de rots uit in dezelfde prachtige omgeving.
Prince Hong and the train to Hue
Die avond is onze laatste in Hanoi. We eten bij een leuk restaurant aan de andere kant van het meer voor we ons bed voor de avond op zoeken; een bed aan boord van de nachttrein naar Hue.
Het laken is vies, het matras is dun en man boven me is een chagerijn met een ouderwets zakenkoffertje van het merk Prince Hong. Maar verder is alles ok in onze 6 persoons hardsleeper coupe. Prince Hong doet om 6 uur ’s morgens al de gordijnen open, die ik vanuit het onderste bed direct weer sluit. Een paar minuten later probeert Prince Hong het weer, met hetzelfde resultaat. Dan geeft hij het op en gaat hij de gang op. Een half uur later lijkt iedereen wakker, druk geklets op de gang en de geur van koffie. Daar zou ik best wel trek in hebben, maar ik doe het toch niet. Vietnameze koffie is erg lekker, maar ook zwaar. Ik wil elke kans dat mijn darmen actief gaan worden ten alle tijden vermijden. Poepen op een toilet in een rijdende trein in Azie is geen pretje. Waarom iedereen zo vroeg opstaat is mij overigens een raadsel, want het duurt nog bijna 3 uur voor we onze eindbestemming bereikt hebben.
Een stad in een stad in een stad
Er hang regen in de lucht in Hue, het is zwaarbewolkt en de lucht voelt zwaar en vochtig aan. Dat is waarschijnlijk normaal hier, want de meeste gebouwen staan onder de schimmel en de stad oogt heel groen. Ons bed vinden we in het Thai Binh II hotel, een ruime kamer met balkon in het centrum van de stad niet ver van de Parfum rivier. En die steken we over om de Citadel aan de overkant te gaan bezoeken. Deze brug schijnt door Monsieur Eiffel himself gebouwd te zijn en dat geloof ik zo, zet de brug rechtop en je hebt al een kwart van de Eiffeltoren.
De citadel is een groot ommuurd gedeelte van de stad aan de noordkant van de rivier, de volledige lengte van de dikke stenen stadsmuren schijnen de 10 kilometer te benaderen. Prachtige poorten geven toegang tot deze “oude stad” vol met tempels en paleizen. In het hart van de Citadel vinden we de Forbidden Purple City. Als de citadel een stad in de stad Hue is, dan gaan we hier nog een laag verder: een stad in een stad in een stad. Hier woonde de keizer toen Hue hoofdstad van het land was. Het grote voorbeeld voor de verboden stad was de naamgenoot in Beijing. En net als in China woonde in de Forbidden City in Hue ook alleen de keizer, zijn familie en zijn bedienden. En de mannelijke bedienden waren allen gecastreerd om geen bedreiging te vormen voor de vrouwen en de vele concubines die de keizer om zich heen had verzameld. Dat is van die informatie die ik geweldig vindt als ik door zo’n plaats slenter, ik zie voor me hoe de keizer en zijn gevolg hier woonde, hoe de concubines op hun kleine voetjes over dezelfde stenen schuifelen als waar ik nu loop. En hoe de eunuchs proberen zo geruisloos door de lange gangen onder de rode bogen door te sluipen. De verboden stad heeft met name in de vorige eeuw veel te verduren gehad. Eerst hebben de Fransen en de Viet Minh huisgehouden en toen de Amerikanen en de Vietcong. Al die jaren geschiedenis weggeschoten en gebombardeerd.
Die avond eten we bij een Indier niet ver van ons hotel. Het is er niet erg schoon, Maik beweert dat de voliere van zijn opa nog frisser was. Nu ken ik de voliere van zijn opa niet, maar ik moet toegeven; het is hier behoorlijk smutzig. Op de muren zitten grote vet vlekken daar waar het touwtje van de ventilator eindigt. Het tafelkleed zit vol met bruine curry vlekken en brandgaten en de menukaart ruikt naar een natte dweil. Maar het bier smaakt goed en het eten nog beter. We zullen zien hoe onze darmen hier op gaan reageren.
Fietsen naar de Keizer
Het is tijd om te gaan fietsen, we huren twee aziatische fietsjes met mandjes op het stuur en steken samen met honderden brommers en fietsers weer de rivier over. Langs de oever van de rivier en de muren van de Citadel rijden we de stad uit naar de Thien Mu pagode. Het is er druk, oude mannen, vrouwen en kinderen lopen in gekleurde pijen af en aan met schalen eten. Wij scharrelen er tussendoor en maken er mooie foto’s van.
Terug in de richting van de ommuurde stad stoppen we bij de markt van Hue. Een deels overdekte drukke markt. Leuk om mensen te kijken en een goede plek voor een lekker bakje Vietnamese koffie.
Onze volgende bestemming liggen aan de andere kant van de stad, dus steken we weer de rivier over en rijden we in zuidelijke richting Hue weer uit. Alweer zo’n leuke fietstocht door de stad en de buitenwijken. Wel wat uitdagender dan in de ochtend, want we moeten flink wat heuvel oplimmen om er aan de andere kant weer af te kunnen suizen. Onderweg zien we veel winkels die wierook verkopen, de gekleurde stokken liggen langs de kant van de weg in de zon te drogen.De keizers had het goed bekeken, hun graftombes lieten zij bouwen in een mooi gebied met geurige bloesem bomen. Keizer Tu Duc heeft er voor dat hij er begraven werd zelfs ook nog een tijdje gewoond met zijn 104 vrouwen en nog meer concubines. Een beetje jagen en gedichten schrijven, dat was vast geen slecht leven. En ook voor ons is het een aangename plek, een groot park met kunstmatig aangelegde heuvels, vijvers en watervallen vol met mooie poorten en paviljoens.
We blijven in keizerlijke stemming die dag, in het beste hotel van de stad drinken we een duur drankje in de bar op de bovenste verdieping met goed uitzicht over de stad. Waarna we ons met een taxi naar de citadel laten brengen voor een 7 gangen diner uit de keizerlijke keuken. Het wordt opgediend in een schattig restaurant op mooi blauw wit servies. Aan de decoratie is veel aandacht besteed, het voorgerecht wordt geserveerd op een ananas die met de hulp van een wortel omgetoverd is tot een pauw.
Iets minder keizerlijk is de rammelende oude bus die ons de volgende dag bij het hotel komt halen. Het duurt een behoorlijk tijd voor we Hue uit zijn, we moeten nog op vele plaatsen stoppen om passagiers op te halen. In Hoi An stappen we uit waar we aan de rand van het centrum een leuk hotel vinden met een mooie tuin met een klein zwembad met uitzicht op de rijstvelden.
Hoi An daar zijn we dan!
En ook Hoi An is leuk, superleuk! Het oude centrum langs de rivier bestaat uit oude panden; Chinese shophouses afgewisseld met Frans koloniale gebouwen met verandahs en houten luiken voor de ramen. Veel van de gebouwen zijn in slechte staat, en de schimmel staat hoog op de muren. Hoi An heeft regelmatig last van overstromingen. In die gebouwen vinden we leuke winkels, kleermakers, restaurants en cafe’s. De Cargo Club valt bij ons gelijk in de smaak, op de verandah drinken we koffie met heerlijk gebak en is het ongenegeerd mensen kijken. Net als in Hanoi lopen de vrouwen met de typische kegelvormige hoeden lopen met hun handelswaar in manden om hun nek. Wij weten nog niet hoe lang we in Hoi An blijven, maar besluiten wel alvast een kleermaker binnen te stappen. We laten ons allebei een nieuwe linnen broek aanmeten.
In de avond is Hoi An zo mogelijk nog charmanter. De huizen langs de rivier zijn sfeervol verlicht en overal hangen kleurrijke chinese lampions. Het is alleen geen city that never sleeps, als we om een uur of 11 terugkomen bij het hotel loopt de dame van de receptie al in haar schattige flanellen beren pyama en heeft de nachtportier zijn stretcher al opgezet in de lobby, welterusten!
Zachtjes tikt de regen
Toen we aankwamen in Hoi An scheen de zon, maar die verdween tegen het einde van de middag. De volgende ochtend is hij ook in geen velden of wegen te bekennen. Een dik pak wolken hangt boven het stadje en het miezert. We verkennen het centrum van de stad verder. We bezoeken wat Chinese tempels en de markt aan de rivier. In een van de oude huizen volgen we een rondleiding. De gids laat ons op een van de oude houten staande balken van het huis zien hoe hoog het water hier gekomen is jaren geleden. Ik schrik ervan, dat is ver boven mijn hoofd.
Tegen de middag begint het steeds meer te regenen, we lunchen met uitzicht op de rivier en proberen de lokale specialiteit: white rose. Gestoomde dumplings met vlees, champignons en uien. Zeer smakelijk. Hier besluiten we dat we Hoi An zo snel mogelijk gaan verlaten, niet omdat we het hier niet naar ons zin hebben, integendeel we hadden nog veel willen zien in de omgeving; richting het strand en oude tempels in de omgeving. Maar het weer wordt met de minuut slechter, de kade aan de rivier loopt al langzaam onder water en de 
weers voorspellingen voorspellen weinig goeds. Bij ons hotel boeken we een vlucht van Danang naar Nha Trang voor de volgende dag. En met een paraplu boven ons hoofd bezoeken we de oude overdekte Japanse brug voor we ons verschansen bij de Cargo Club. Koffie met gebak is altijd lekker, maar zeker als het buiten regent dat het giet. Tegen de avond stopt het even met regenen, we halen onze nieuwe broeken op en dineren bij de Mango rooms. Een hip restaurant met heerlijke gerechten, nieuwe combinaties van Vietnamees en Europees met heel veel smaak. Voor we teruggaan naar ons hotel bekijken we nog een keer de kade, deze is nu niet begaanbaar meer, het water staat zeker een meter hoog.
We gaan nog niet naar Nha Trang, nog lange niet, nog lange niet.
Even voor tienen in de ochtend checken we in op de piepklein luchthaven van Danang voor de vlucht naar Nha Trang. De luchthaven noemt zichzelf een Internationale luchthaven, maar dat is waarschijnlijk enkel en alleen te danken aan een vlucht naar Singapore die een keer per week gaat. Het is niet bepaald een dynamische luchthaven. En dat is jammer want we moeten onszelf hier uiteindelijk ruim 5 uur zien te vermaken. Het slechte weer heeft namelijk ook Nha Trang bereikt en de vlucht is vertraagd omdat we daar niet kunnen landen. Er wordt uiteraard niet direct verteld dat het vijf uur duurt, ieder half uur wordt verteld dat we een half uur vertraagd zijn. We hebben niets bij ons om ons te vermaken, geen boek, geen spelletje, niets. De minuten kruipen voorbij voor we eindelijk aan boord mogen.
De stewardess van Vietnam Airlines ziet er prachtig uit in haar traditionele outfit, ze slingert door het piepkleine vliegtuig dat gevaarlijk rammelt door het noodweer buiten. Alsof we in een schip varen dat bonkt op de golven van de zee gaat het toestel gevaarlijk op en neer. Het toestel kraakt en af en toe knalt er een bagageluik open. Geen fijne vlucht, verre van. Ik ben dan ook opgelucht als de captain aankondigt dat we gaan landen op Nha Trang. En dat duurt maar en dat duurt maar, we blijven rondjes vliegen. Bonkende rammelende rondjes. En dan komt de captain weer aan de microfoon. “We wish to inform you that due to bad weather and the closing of Nha Trang airport we will be able to land and we will fly to Ho Chi Minh City”. Ik geloof mijn oren niet, heb ik nu echt goed gehoord dat we niet alleen niet gaan landen in Nha Trang, maar dat we ook nog eens meer dan 300 kilometer zuidelijker gaan landen? Ja dat heb ik dus goed gehoord. En daar staan we dan ook een klein uur later; op Ho Chi Minh airport. Samen met jammerende medereizigers die hotels, en hele toers gereserveerd hadden vanuit Nha Trang. Wij gelukkig niet, maar ook wij hadden andere plannen en die moeten we herzien. Vietnam Airlines brengt alle passagiers onder in een goedkoop hotel in een wat duistere wijk van de stad tussen massagesalons en gokhuizen. En daar besluiten wij dat we in de hoodstad blijven. Nha Trang was voor ons slechts een stop op weg naar Dalat en de kust bij Mui Ne. Daarna stond Ho Chi Minh City op de agenda. Maar we hebben geen behoefte om de volgende dag weer terug te vliegen naar Nha Trang waar het ook regent. We vertellen de receptie dat men ons niet om 5 uur ’s morgens wakker hoeft te maken. Dat dat niet gaat lukken voelen we al aan ons water. En inderdaad, midden in de nacht staat er inderdaad een overijverige hotel medewerker op onze deur te kloppen.
Saigon aka Ho Chi Minh City
De chauffeur van de taxi naar de backpakkers buurt van Ho Chi Minh City is een nerveuze man met dito auto. De moter slaat om de paar minuten af en de ruitewissers slaan automatisch aan bij iedere herstart. Het lukt de chauffeur niet om ze weer uit te zetten. Hij rijdt slecht, remt continu, behalve als het moet, want hij rijdt zo op een auto voor hem. Iedereen stapt uit, kijkt en praat. Blijkbaar is er geen schade want hij rijdt al snel weer verder. Maar als onze brokkenpiloot niet ver van onze eindbestemming een geparkeerde brommer omver rijdt hebben we er genoeg van, we betalen en stappen uit.
In een kleine steeg om de hoek vinden we een brandschone kamer in het Lac Vien hotel. De wijk eromheen is verre van brandschoon, het lijkt een wat ruwe buurt met veel mensen die iets van ons willen; bedelaars en verkopers. Het voelt een beetje onprettig. Dat gevoel van onbehagen wordt waarschijnlijk ook gevoed door de waarschuwingen in de reisgids; zakkenrollers en dieven die vanaf een brommer je tas van je stelen. Als we eenmaal gesetteld zijn en wat rondgewandeld hebben ziet het er eigenlijk helemaal prima uit.
Het fijne van deze buurt is niet alleen dat er veel restaurants en guesthouses zijn, maar ook veel reisagenten. En die hebben we nodig om de rest van onze trip te regelen. We zijn er bijna de hele dag mee bezig, maar het resultaat mag er wezen; we boeken een dagtrip buiten Ho Chi Minh en een boottocht door de Mekong Delta naar Cambodja. Ook een visum voor Cambodja is zo geregeld, de pasfoto’s worden zelfs even voor ons bijgewerkt. Ik sta er stralend op met nette gekamde haren, terwijl ik in werkelijkheid met een zweterig rood gezicht en rommelige haren voor de camera verscheen.
Tempels en tunnels
De de Holy See tempel is het eerste op het programma de volgende ochtend. Deze unieke tempel is de grootste van vele tempels van de Cao Dai religie of sekte in het Zuiden van Vietnam. Een relatief jonge religie met veel invloeden uit andere religies, Buddhisme, Confusionisme, Taoisme en zelf het katholieke geloof. En dat laatste zie in vooral terug in het gebouw, het lijkt een grote kathedraal. Maar wel een uitbundige in pastelkleuren. Het heeft zelfs wat Disney achtige trekken door de kleurrijke versieringen en beelden. We mogen er een dienst bijwonen. Samen met nog een honderd andere toeristen kijken we vanaf een smal balkon binnen hoe de priesters binnenkomen en dat doen ze netjes op kleur. Eerst de priesters in blauwe gewaden, dan de gele gewaden, dan de rode en als laatste de witte gewaden. Ik heb er een dubbel gevoel bij, ik voel me nogal een voyeur met mijn camera, maar wil het ook niet missen.
Die middag bezoeken we een compleet andere kant van Vietnam. Tot nu toe hebben we ons 
niet echt gericht op de Vietnam oorlog eind jaren 60, maar vandaag krijgen we er wel degelijk mee te maken. Onze gids heeft het allemaal van dichtbij meegemaakt. Hij heeft als vertaler gewerkt voor het Zuid Vietnames leger en is na de oorlog in een heropvoedingskamp terecht gekomen. Hij vertelt ons er alles over op weg naar de Chi Chi tunnels. Een aantal van onze jongere medepassagiers komen hier tot leven, ze klimmen op tanks die in het bos staan en gaan helemaal los op de schietbaan. Ze stappen ook als eerste de tunnels in. Leuk oorlogje spelen. Maik volgt ook de tunnels in, ik sla deze ronde over, het spreekt me absoluut niet aan om door een snikhete ondergrondse tunnel te kruipen gebouwd die voor Vietnamezen al krap waren. En dat dat inderdaad niet voor iedereen een goed plan is blijkt wel als een een wat mollige Amerikaanse de tunnel niet uitkomt omdat ze er ter hoogte van haar heupen vast blijft zitten in de uitgang. Onze gids heeft het waarschijnlijk wel vaker meegemaakt, hij weet haar er verdomde snel weer uit te krijgen.
De betere buurten van Saigon
Ho Chi Minh City heeft voor een grote stad verdomde weinig hoogbouw, dat wordt ons heel duidelijk als we op de 23e verdieping van het Sheraton hotel een cocktail drinken. Dit hotel torent als een reus uit boven alle laagbouw eromheen, kom daar in Bangkok maar eens om.
We laten het ontbijt in het hotel voor wat het is, op twee sneetjes toast met jam kan een mens 
niet leven. Starbucks is (nog) niet aanwezig in Vietnam, maar er is een goed alternatief: Highlands Coffee. Misschien zelfs wel een beter alternatief, want naast lekkere koffie kun je er ook lekkere croissants en broodjes krijgen. Een goede plek om te ontbijten dus. We vinden er de rest van de dag nog veel meer in dit deel van Saigon. Het is een aangename buurt met oude koloniale gebouwen, en brede lanen. Het stadhuis met het beeld van oom Ho voor de deur, het theater, het postkantoor en de kerk. Een prima wandeling.
Iets verder is het Herenigings paleis. Weer een stukje uit de geschiedenis uit de Amerikaans – Vietnamese oorlog. Dit presidentiele paleis is waar het einde van de oorlog werd ingeluid toen de Noord Vietnamese tanks door de hekken van het paleis stormde. Het voelt als een stap terug in de tijd; zowel het paleis als de inrichting is een flashback naar de jaren 60 – 70, van de bakelieten draaitoets telefoons tot de oranje stoelen in de kantine.
Dat oranje ook heel hip kan zijn zien we in het Window Cafe verderop, een grote zaak met terras waar de airco ook gewoon doordraait, net als de luide muziek. Hippe jongeren drinken er koude thee vanuit de oranje plastic kuipstoeltjes.
Na onze eerste aarzeling bij aankomst zijn we inmiddels fan van Saigon. Ook die avond vinden we weer een aantal fijne plekken; het dakterras van het Rex hotel naast het stadhuis. Een kitcherige terras met verlichting in alle kleuren van de regenboog waar we cocktails drinken met een rietje, dan the Temple Club. Een beredruk en gezellig restaurant op de eerste verdieping van een Franse villa. Ook hier serveren ze goede cocktails en heerljk eten. En op de begane grond eten we een gemberijsje bij ijssalon Fanny.
Door de Delta
Een goede nachtrust heb ik nauwelijks gehad in heel Vietnam, van de stadsomroeper in Hanoi tot de blaffende honden in het airport hotel hier, overal begint de stad vroeg. Waar we nu logeren was dat eindelijk anders, de steeg is heerljk rustig. Maar dat het leven in Vietnam vroeg begint ervaren we ook die dag weer. Om half 7 ’s morgens hebben we al ontbeten en gaan we nog even wat dongs pinnen. En het lijkt wel of het 2 uur ’s middags is, wat een drukte al op straat. Wij zijn zo vroeg al op omdat we vandaag op pad gaan naar de Mekong Delta. En dat doen we met een minibus en een slissende gids die slecht Engels spreekt. Vlak voor we aan boord gaan van een boot die ons naar een drijvende markt gaat brengen vertelt hij ons dat we nog even een stop kunnen maken bij de happy room, het blijkt dat hij daarmee het toilet bedoelt. Een eigenaardige naam, want van de meeste Vietnameze toiletten wordt ik allesbehalve happy.
Het is eigenlijk al te laat voor een drijvende markt, daarvoor moet je zelfs voor Vietnameze 
begrippen vroeg opstaan. We zien dan ook weinig markt op het water, maar dat deert niet want er is zoveel te zien. Boten in alle soorten en maten, van kleine een persoons platbootjes en ferry boten vol met jonge vrouwen in de prachtige witte gewaden tot binnenvaartschepen vol geladen met handel. Alles gebeurt op of vlak aan het water. We bezoeken een paar kleine zaakjes die snoep maken. We zien hoe cocos snoep gemaakt wordt, en hoe er van rijst popcorn gemaakt wordt. Uiteraard mogen we proeven en dat zet gelukkig voor de eigenaar aan tot kopen. Next stop; een van de eilanden in de delta. Hier pakken we een fiets om het eiland te verkennen, het is klein en heerlijk kneuterig. Mini winkels en een klein schooltje op een tropisch groen eiland met overal water. Na een simpele maaltijd en een half uurtje in een hangmat gaan we weer verder over het water, dit keer in een kleine roeiboot samen met onze nieuwe Duitse vrienden. Roeien hoeven we niet zelf te doen, daar is iemand voor ingehuurd. We varen langs mangrove en zien het dorpsleven vanaf het water, er wordt gewassen in de rivier, gevaren in de rivier en gezwommen in de rivier.
Met de minibus rijden we weer verder door het Delta gebied, naar Sadec waar we aan boord gaan van het schip dat ons richting Cambodja gaat brengen. Het begint inmiddels al te schemeren als we aankomen bij een oude villa. Onze gids raadt ons aan om hier te douchen en op te frissen voor we aan boord gaan van het schip voor de nacht. Ik had al niet al teveel verwachtingen van onze akkomodatie voor de nacht (de 2 daagse trip kost slechts 32 dollar pp inclusief maaltijden en vervoer), maar nu zakken mijn verwachtingen nog verder; hoe ziet de douche aan boord er uit?
Dat blijkt een kraan te zijn boven het toilet, niets geks dus, dat zie je vaker op een schip. Maar er zijn maar twee toiletten en we zitten met een man of 40 op dat schip. En met datzelfde aantal mensen delen we een slaapkamer. Jawel, er is een grote ruimte met dik 20 stapelbedden. Ik weet snel een goede plek bij het raam veilig te stellen en installeer me op het dek. Het is echt donker als we vertrekken, varend over een druk kanaal langs mooie huizen en opvallend veel Cao Dai tempels. We zitten er goed, op relaxte strandstoelen met een koud biertje en de nieuwe vrienden die we vandaag gemaakt hebben. Die blijken reuze gezellig als we na het eten tot in de kleine uurtjes blijven bieren in de lounge van het schip.
De dag van de houten reet
Ik slaap redelijk goed in het stapelbed met het raam op een kier, een fijn briesje komt zo de benauwde slaapruimte binnen. ’s Morgens heel vroeg, het is nog donker, wordt ik wakker van de geluiden uit het dorp dat we binnenvaren. Dit keer sta ik graag idioot vroeg op, ongewassen op het dek zie ik hoe we langzaam een kleine stad invaren samen met de kooplui die hun waar gaan verhandelen op de drijvende markt. We liggen er dit keer met ons neus bovenop.
Op dit eiland gaan we aan land, we zijn duidelijk in een islamitische gemeenschap terecht gekomen; kleine moskeen langs de lange weg over het eiland en overal vrouwen met prachtige kanten hoofddoeken. En dan stappen we over op een kleiner schip, het lijkt op de boot waar we 
gisteren mee gevaren hebben; een meter of 15 lang, met een laag dak en allemaal houten bankjes die de dag van de houten reet inluiden. Want wat we dan nog niet weten is dat we uren en uren door gaan brengen op deze hardhouten bankjes. Maar gelukkig wordt het ook de dag van de Mekong Delta en wat is die Mekong Delta gaaf! Gisteren was het al een genot om het leven op en langs het water te zien, en vandaag gaat het feest verder. En hoe verder we Vietnam uitvaren, hoe landelijker het wordt en hoe harder de mensen gaan zwaaien. Honderden foto’s schieten we, van de buffels in het water, van de zwemmende en spelende kinderen, van de grote groepen eenden op de oever, van de kleine ferry bootjes die mensen de rivier overzetten. Een houten kont is een klein prijs om te betalen voor deze trip.
Dan komt de grens met Cambodja in zicht. Bij een groot open water stopt onze boot en worden wij bij een restaurant achtergelaten. Onze paspoorten geven we aan onze gids, die met een stapel vol paspoorten achter op een brommer stapt en vertrekt. Als dat maar goed komt, we zitten in de middle of nowhere en hebben uren gevaren om hier te komen. Maar natuurlijk komt het goed, dat komt het altijd in Azie. Het duurt uiteraard wel even, maar dan hebben we onze paspoorten weer terug; met visum voor Cambodja. Dat paspoort mogen we nog wel even zelf laten zien bij een klein douanekantoor een eindje varen verderop. En dan stappen we aan boord van alweer een nieuwe boot. Een andere boot, maar ook een deelnemer aan de dag van de houten reet. We geven dat achterwerk even wat rust door op het dak te gaan liggen en een tukje te doen. Ook nu varen we weer uren, maar over breder water en langs een minder bewoond gebied. Er valt dus minder te zien, maar dat we in Cambodja zijn is duidelijk, de moskeeen, kerken en Cao Dai tempels hebben plaatsgemaakt voor buddhistische tempels.
Even in Phnom Penh
De laatste etappe is alweer een minibusje zonder schokbrekers dat ons in het donker over smalle wegen vol gaten naar de hoofdstad rijdt. En dan zijn we er eindelijk, na twee lange maar heel gave dagen: Phnom Penh!
Phnom Penh is veranderd, vier jaar geleden waren we hier nog en toen reden er nauwelijks auto’s. Net als in Vietnam werden de straten gedomineerd door brommers. Nu staan dikke landrovers in de file in de stad. Hoe snel kan het gaan. Het wordt een rustige dag in de hoofdstad van Cambodja, een drankje aan de rivier, een bezoek aan een tempel. Een wandeling over de boulevard aan het water en langs het paleis. We drinken veel koffie in leuke koffietentjes en boeken vluchten naar Phuket. De volgende dag vertrekken we alweer. Maar eerst nog een leuke avond in Phnom Phenh, cocktails in een hippe bar aan de rivier, dan door naar het Tamarind restaurant waar we in een soort bedoeinen tent op het dakterras heerlijke mezze eten.
Het lijkt de goden verzoeken deze reis om op een en dezelfde dag van Phnom Phenh naar Bangkok te vliegen en dan door naar Phuket. We zijn tot nu toe niet echt gelukkig geweest met onze vluchten. Maar dat geluk is terug, want alles gaat soepel en eind van de middag staan we op Phuket airport. We halen op het nippertje de laatste boot naar Ko Yao Noi. Een geweldig boottochtje van een uur op een houten bootje door de prachtige Phan Nga Baai.
Ko Yao Noi word amper beschreven in de Lonely Planet en ook op internet was weinig te vinden. We belanden op goed geluk bij Suntisook bungalows. Hele vriendelijke mensen met mooie bungalows. Maar ze liggen niet aan het strand maar aan een weg. Daarachter is wel de zee met een soort van strand, maar niet het soort waar je relaxt gaan liggen. Op de brommer gaan we op ons gemak kijken naar een alternatief en vinden we bij Lom Lae bungalows. Een werkelijk waar supergave plek direct aan een klein strand onder enorme hoge palmbomen met uitzicht op een van de mooiste plekjes op aarde: die prachtige Phang Nga baai. Onze bungalow is gemaakt van natuurlijke materialen, hout, kokosnoten en bamboo. Heeft een heerlijke verandah met hangmat en een grote klamboe boven het bed. Hier houden we het met gemak een week uit. Luierend op het strand met een goed boek. Of met een potje Scrabble of shithead in het restaurant. We brommeren ook het het aangename eiland over waar iedereen elkaar en ons nog vriendelijk gedag zegt. Veel valt er niet te zien, maar dat deert niet, dat hebben we in Vietnam al gedaan. We stappen nog even in een kajak, om te peddelen naar een van de karststenen rotsen voor de kust, maar veel actiever dan dat wordt het niet.
Onze laatste avond vieren we Loi Kratong in de haven van het stadje. Er is een groot feest met kraampjes en optredens en in de haven zien we hoe de Thai hun kratongs de zee opsturen.
Voor de terugreis stappen we weer in het vliegtuig, in de avond komen we aan Bangkok. We eten er heerlijk bij Indiaas restaurant Indus in een romantische tuin ergens in de buurt van van het Sukumvit. Dat is ook de buurt waar we logeren in porno hotel, de straat is vol met barretjes waar dikke Duitsers bier drinken met klein Thaise vrouwtjes en tussen de nootjes bij de minibar liggen pakjes condooms voor 65 baht klaar om je een goede nacht te bezorgen!
Shop till we drop in Bangkok
Shoppen staat er op de agenda voor vandaag, met de skytrain en de Chao Praya Express reizen we naar Kao San Road. Hier slaan we in, leuke souvenirs en wat t shirts. Door naar MBK waar we kleding kopen en lekker Japans lunchen. We pakken een filmpje en dan is de dag alweer bijna om. Nog een laatste maaltijd en we kunnen tegen middernacht vertrekken naar de luchthaven van Bangkok. Einde van weer een top reis, op naar huis!
Colowicz 