Thailand 2010

Onze voorlopig laatste reis met zijn tweetjes, want ik ben in verwachting als we op reis gaan naar het ons zo vertrouwde Thailand! We reizen met het vliegtuig, minibusjes, taxi’s, speedboot, longtail en nachttrein. We bezoeken de tropische stranden van Koh Lanta en Koh Mook, overleven een apen belegering en proberen aan het eind van onze trip weer wat nieuwe adresjes uit in Bangkok. Onderweg kijken we alvast met ander ogen naar Thailand, kunnen we hier ook straks met junior heen?

Vertrek uit winters Nederland

Eind januari is het zoals altijd koud in Nederland, de sneeuw die bijna 4 weken lang is blijven liggen is eindelijk weg. Maar het weerbericht beloofd nieuwe sneeuw aan het eind van de week. Wij gaan het niet meemaken, we stappen op het vliegtuig naar Thailand!

China Airlines brengt ons weer veilig naar Suvarnabhumi airport waar we vroeg in de ochtend aankomen. Een taxi is snel geregeld vanaf de bovenste verdieping van de luchthaven, waar men de vertrekkende passagiers achtergelaten heeft. Onze chauffeur ontpopt zich een snelheidsduivel en een brutale ook. Hij snijdt andere weggebruikers af en de lange rij voor de tolpoortjes negeert hij volkomen door er langs te rijden en vlak voor de slagbomen zijn auto er tussen te manoeuvreren. We komen snel en gelukkig ongeschonden aan op onze bestemming vlakbij Kao San road, de auto komt echter niet ongeschonden uit dit ritje. Als wij samen met onze bagage veilig op de stoep staan rijdt de chauffeur zijn taxi achteruit en knalt daarbij op een ander taxi. Tja, zou dat zijn slechte karma zijn?

Ik installeer mezelf met onze tassen op een van de vele terrasjes hier terwijl Maik op zoek gaat naar een acceptabele hotelkamer voor een nacht. Die vind hij bij het Viengtai hotel. Na een beetje afdingen en de belofte dat we niet komen ontbijten omdat we toch voor dag en dauw vertrekken kunnen we hier voor 1500 baht onze intrek nemen. We douchen de lange vlucht van ons af en doen een klein dutje voor we de stad weer intrekken. Eerst op pad naar het station voor de tickets voor de nachttrein van Trang terug naar Bangkok. Het is zo geregeld, mijn briefje met data, tijden en route was helemaal niet nodig want de vriendelijke man achter het loket spreekt prima Engels. Tijd voor een bakje koffie bij de Starbucks in MBK en daarbij onze eerste Bangkok Post van deze reis, we zijn er weer! Na wat windowshopping pakken we een filmpje bij Siam Paragon en blijven daar dan ook maar gelijk een hapje eten bij Fuji.

De volgende dag begint heel erg vroeg, het is eigenlijk nog nacht als we uitchecken en op straat een taxi aanhouden richting luchthaven. Dit keer treffen we weer een snelheidsduivel als chauffeur, deze rijdt met 90 kilometer per uur door de rustige straten van Bangkok en daarbuiten schakelt hij nog even door naar 130 km per uur. We komen dan ook lekker op tijd op Don Muang airport voor de eerste Nok Air vlucht van die dag.

Die luchthaven van Trang is een van de kleinste luchthavens die ik ooit bezocht heb. Het toestel parkeert zowat tegen de aankomst en vertrekhal aan, een groep kinderen in schooluniform zwaait naar ons vanachter het hek als we het toestal uitstappen. Binnen lopen we direct tegen de eerste en enige bagageband aan. Ik vind het niet erg, want we hebben hierdoor binnen no-time onze tassen en kunnen op pad om het vervoer naar onze volgende bestemming Koh Lanta te regelen. En dat lukt, bij een balie in de aankomsthal kopen we een taxirit naar Trang en een transfer per minibus door naar onze eindbestemming. Het is een lange maar leuke rit met twee ferry overtochten die ons naar Koh Lanta brengt, maar niet verder dan de hoofdplaats Saladan. Daar belt iemand voor ons met Narima, de accommodatie die we geboekt hebben om ons op te halen. Het is al weer na 1en als we daar eindelijk aankomen. En wat we daar aantreffen bevalt ons gelijk! De bungalow ligt tegen de jungle aan, aan een pad aan zee. Vanaf het fijne terras met hangmat is er spectaculair uitzicht op de palmbomen en de zee. Binnen is het eenvoudig, maar schoon en precies wat we nodig hebben. Een fan en een airco en op mijn verzoek is er ook een klamboe opgehangen.

We zijn echter te moe van de korte nacht en de jetlag om de rest van het kleine resort te gaan verkennen en duiken het bed in voor een klein middagdutje met op de achtergrond het wuiven van de palmen en het ruizen van de zee…. dat slaapt altijd heerlijk. Lunch is die dag dan ook erg laat voor ons, de eerste maaltijd bij Narima van vele heerlijke maaltijden, wat een fijne keuken hebben ze hier. Ook het zwembad en het kleine strandje zijn top.

Na een paar dagen luieren op een strandbedje en lekker lang lunchen en dineren bij het restaurant van Narima huren we een brommer om Lanta te verkennen. Een mooie weg snijdt dwars over het heuvelachtige groene eiland naar de Oostkust waar de oude hoofdstad Old Lanta Town lokt. Voor we daar aankomen stoppen we bij een leuk tentje op het hoogste punt en drinken we een kopje koffie met uitzicht op de Oostkust. Ban Si Raya, ofwel Old Lanta town blijkt een gaaf plaatsje te zijn met oude houten shophouses, een paar leuke winkeltjes en wat restaurantjes met terras aan het water. Vroeger was dit een grote havenplaats waar Chinese en Arabische schepen aanmeerden. De functie van belangrijkste haven is overgenomen door Sala Dan, maar de oude gebouwen staan er gelukkig nog en worden langzaamaan gerestaureerd. Het is nog te vroeg om te lunchen, dus na een koel drankje op het terras zetten we onze helmen weer op en koersen we verder langs de kust naar het meest Noordelijke puntje van het eiland, het plaatsje Sala Dan. Dit is waar het gebeurt op Lanta: banken, winkels, reisbureaus, boten naar andere eilanden en een markt. Bij een restaurant met een terras over het water bestellen we een paar heerlijke gerechten; vooral de softshell crab met knoflook en peper is om je vingers bij af te likken. We doen nog wat boodschapjes, pinnen en rijden dan langs de west kust weer terug naar Narima. Die avond pakken we de brommer weer en rijden we een baai verder naar Klong Nin Een leuk badplaatsje met barretjes en restaurantjes aan het strand. Thaise kussens met kleine tafeltjes in het zand en Bob Marley uit de speakers, dat werk. Met de voetjes in het zand eten we heerlijk tiger prawn bij Roy Thai.

Nog een paar dagen strand bij Narima waar we elke dag vroeg opstaan, gewekt door het geluid van de jungle, de vogels, de zee en af en toe een klein aapje. Koffie op het terras en dan ontbijten in het restaurant. Boekje lezen op het strand, plonzen in het zwembad, snorkelen in zee, massage, lunch en terug naar het strandbedje. Drankje bij de bar op het strand, spelen met de Narima katten en eten in het restaurant, spelletje spelen en dan naar bed. Het lijkt zowaar wel vakantie.

Voor onze laatste nachten op Lanta heb ik een decadente pool villa gehuurd bij het meest luxueuze resort van het eiland: Pimalai. We worden met alle egards ontvangen en met een golfkarretje naar onze accommodatie op de heuvel gebracht. Wat een een top plek is dit! De villa bestaat uit 2 gebouwtjes, een woonkamer met keuken en een slaapkamer met gigantische badkamer. Daartussen een groot Balinees bed en onze eigen plunge pool met uitzicht op de jungle en de kust. Hier houden we het wel twee nachten uit.

In de avond eten we weer met onze voetjes in het zand bij het Same Same restaurant op het strand naast ons hotel, het is er druk, want in Kantiang zijn niet zoveel restaurantjes.

Attack of the killer monkeys

Het is een uur of 7 als we wakker worden in het heerlijke hemelbed waar we goed geslapen  hebben, het is net licht. We hebben de hele nacht de ramen open gelaten met alleen de hordeuren dicht om ons te beschermen tegen de muggen. Ik hoor geritsel in de bomen. In mijn nachthemd ga ik het terras van onze villa op en wat ik al dacht: apen. Leuke schattige aapjes die van boom naar boom springen in de jungle voor onze villa. Zelfs de makaken zien er van deze afstand leuk uit. Maik komt ook uit bed. Samen kijken we op ons gemak naar de apen en we schieten wat foto’s.

Dan horen we een luide plof op een van de daken van onze villa, we kijken omhoog en zien een grote brutale makaak die vanaf het dak naar ons zit te loeren. Plof, nog een aap op het andere dak. Op dit moment is het nog leuk om ze van dichtbij te zien, maar het duurt maar een paar minuten en er zit een hele familie. En nu komen ze ook van het dak af, ik heb genoeg gelachen en besluit het terras te verlaten en veilig het vanachter het raam van onze slaapkamer de beesten verder in de gaten te houden.

Als we allebei binnen achter het hor raam staan, schuift datzelfde raam ineens een stuk open, Maik staat achter me, die kan het niet gedaan hebben. Ik kijk naar beneden en zie buiten een aap op de grond zitten, hij lijkt verdomde goed te weten hoe schuiframen werken en wil net naar binnen stappen. Ik probeer ‘m weg te jagen door tegen ‘m te schreeuwen en druk te gebaren. Daar istie absoluut niet van onder de indruk, hij ontbloot z’n nare tanden en blijft zitten waar ’ie zit: in de deuropening. Door het raam langs de hor dicht te schuiven doet hij gelukkig een stap naar achter en weten we hem buiten te sluiten. Tegelijk bedenken we ons dat dit niet het enige raam is dat niet op slot is. Snel lopen we naar de andere kant van de kamer, terwijl de apen ook de hoek om rennen. We zijn net iets sneller en weten ook deze ramen net op tijd te sluiten terwijl onze ongenode gasten ons hun tanden laten zien, tegen de ramen op springen en er agressief op bonken. Ze willen duidelijk ook naar binnen.

En dan ……. daar zitten we dan: opgesloten in onze luxe slaapkamer, omsingeld door brutale apen. Het zijn er nu zeker een stuk of 10 die over het terras rennen, elkaar bijten, vlooien en uit ons privé zwembad drinken. Ze rennen over de heerlijke ligbedden, gluren naar binnen en proberen nog een paar keer of er niet een schuifdeur open kan. Wij zitten binnen en kijken met verbazing toe. Maar dan komt het mooiste: een van die monsters laat zichzelf in het water zakken en gaat vrolijk een stukje zwemmen. Koppie boven water, op z’n hondjes met de armpjes wapperend, hij heeft het duidelijk vaker gedaan. In ons zwembad! Hij stapt eruit, geeft een andere aap een mep en besluit nog een paar baantjes te trekken. Het moet toch niet gekker worden.

We gaan maar douchen en laten ze met rust. Het lijkt effect te hebben, als we fris gewassen en gewapend met grote paraplu’s voorzichtig de deur openen zijn ze in geen velden of wegen meer te bekennen. Snel vluchten we naar buiten richting het restaurant voor het ontbijt.

Het ontbijt is verrukkelijk zoals te verwachten valt bij een hotel als dit. En dat op een heerlijk terras met uitzicht op de baai waar de bootjes voor de dagtochten al af en aan varen. De rest van de dag blijven we bij onze luxe villa, lunch laten we bezorgen en zwemmen doen we in het eigen zwembad. Onze bezoekers van die ochtend zien we gelukkig niet meer terug.

Na ruim een week Koh Lanta is het weer tijd geworden om verder te trekken. Bij de pier van Sala Dan stappen we weer terug in backpacker land, iedere reiziger hier heeft een gekleurde sticker opgeplakt gekregen met de naam van de bestemming erop. Als onze boot gaat inladen worden wij op basis van die sticker als eerste uitgekozen door de bemanning, we zijn blijkbaar de enige met bestemming Ko Mook vandaag. Fijn dat we als eerste aan boord mogen, want het bankje naast de kapitein is daardoor van ons.  De bemanning vraagt ons wel of we onze schoenen uit willen doen, waarom kunnen ze ons niet duidelijk maken, iets met buddha. De boot word voller dan vol geladen met een deel van de bagage onderin het ruim. Die van ons niet, die wordt ingezet als extra bankjes voor de toeristen die geen zitplaats meer hebben. De speedboot vaart dwars op de golven waardoor we continue omhoog schieten en vervolgens weer keihard op het water klappen. Ik wordt er gelukkig niet zeeziek van, maar hou mijn buik wel vast voor wat het waard is. Wat zal junior hiervan meekrijgen?

Het is een wet-landing bij aankomst op Koh Mook, met de rugzakken om waden we door de heldere zee naar het mooie strand van Charlie Beach. Een brommertaxi blijkt de voordeligste optie te zijn voor vervoer naar de andere kant van het eiland waar wij gaan logeren, en als we eenmaal op weg zijn ook de leukste denk ik. Het is een brommer met een soort van zijspan waar Maik mag gaan zitten met de rugtassen. Ik zit zijdelings achterop de brommer van onze jonge chauffeur die ons over de smalle betonnen paden van het eiland rijdt. Het kleine eiland komt gemoedelijk op ons over, kleine huisjes, voor een deel over het water gebouwd. Kindertjes die zwaaien en geen auto’s. Het laatste stuk tot aan Sivalai rijden we door een piepklein dorpje met een paar winkeltjes en grote school. Om de ingang van het hotel te bereiken moeten we over het schoolplein heen.

Sivalai is onze eindbestemming, een heerlijke beach bungalow wacht hier op het poederwitte strand op ons, wat een fijn plekje weer! Binnen is het niet ruim, maar daar zijn we ook zo min mogelijk. Het is zo tof wakker worden als je vanuit je bed het strand en de zee kunt zien. Schitterend uitzicht weer door de karakteristieke karststenen rotsen die in de zee voor de kust liggen. Het restaurant van dit hotel is wat minder groot succes, het is prachtig gelegen op de punt van de landtong waar dit eiland op ligt maar het eten is er niet lekker en duur bovendien. Daarnaast is het restaurant behoorlijk sfeerloos. We kiezen dan ook snel voor alternatieven, die er dan weer niet echt in overvloed zijn op dit kleine eiland. De kleine winkeltjes bij het schooltje op een paar minuten lopen verkopen blikjes drinken, koekjes en chips. Genoeg als tussendoortje, voor de maaltijden maken we graag gebruik van het aanbod dat de eigenaars van het Hill Top restaurant op een bord bij de school opgehangen hebben. Als we deze vriendelijke dame bellen komt ze ons gelijk halen met haar zijspan. Bij haar restaurantje aangekomen neemt ze onze bestelling op en duikt ze de keuken in om het eten te bereiden. Chauffeur, serveerster en kok ineen. Met het eten eenmaal voor ons komt ze bij ons zitten en kletst ze honderduit, over hoe rustig het is en over de prijs van goud, inktvis en benzine. We zijn al snel de draad van het verhaal kwijt, maar haar eten smaakt er niet minder om. Haar man brengt ons na de maaltijd weer terug met de brommer. Hun twee schattige kleine dochtertjes rijden gezellig met ons mee. Later die week bellen we haar nog een paar keer, ook om de lunch te bestellen; die bezorgt ze gewoon bij de ingang van het hotel. Top service.

Naast het hotel is net een klein bungalow resort geopend; het restaurant is al open, de bungalows wordt nog aan gebouwd. Ook hier eten we een paar keer, wederom erg lekker en goedkoop. Dat is hoe we het bijna altijd wel ervaren in Thailand, het restaurant van Sivalai is gewoon een hele jammere uitzondering.

Naast eten, luieren we ook hier weer lekker op een bedje bij het strand. We verslijten zo heel wat boeken. Uiteraard doen we af en toe ook een duik in zee of het zwembad en wandelen we naar het kleine dorpje bij de school. Tegen het eind van de middag trekt de zee zich terug en verandert het strand in een af en aanvoer weg voor een kleine ferry boot die op de punt van het eiland stopt. Het is een leuk om vanaf het houten terras van onze bungalow al deze brommers, met of zonder zijpan, voorbij te zien rijden. Niet alleen eilandbewoners worden af en aangevoerd, ook handelswaar komt op deze manier het eiland op.

Na 6 nachten Koh Mook laten we ons met een longtail boot naar het vasteland varen waar een minibusje ons weer terugbrengt naar Trang. Hier stallen we onze rugtassen bij het treinstation en slenteren we nog wat door het stadje voor we aan boord gaan van de nachttrein naar Bangkok. Dit keer reizen we voor het eerst 1^e klasse. En dat betekent dat we een 2 persoons coupe tot onze beschikking hebben met een klein wasbakje en airco. Het is gaaf om weer lekker met de trein te reizen, lekker uit het raam kijken zolang het nog licht is naar alle kleine dorpjes langs de weg en mensen die op het land werken of in kleine huisjes aan het spoor de was staan te doen. Het eten in de trein is weer eens niet te eten, dom dat we dit toch besteld hebben. Het avond eten bestaat uit een groene curry die grijs is, een paar verdachte garnalen en ananas. Dat laatste smaakt met de witte rijst nog het beste. Ook het ontbijt de volgende ochtend is niet best: een paar laffe witte boterhammen, wat jam, sterke koffie en sinaasappelsap. Slapen op de cadans van de trein gaat mij altijd redelijk af, dus ik ben best uitgerust als ik vroeg wakker wordt. Het platteland gaat als snel over in de voorsteden van Bangkok waar we steeds vaker stoppen en rustiger gaan rijden.

We logeren in het Royal Orchid Sheraton. Een van mijn favoriete hotels vanwege de ligging aan de rivier en het ontzettend fijne zwembad. Hiervoor heeft het hotel een deel van de tuin van de naastgelegen Portugese ambassade geleend, een mooie groene plek met veel strandbedjes, schaduw en de geluiden van het kenmerkende Chao Praya river express fluitje. Daar is het heerlijk schuilen voor de hitte van de dag. Als die er weer een beetje op zit laten we ons met de hotel shuttle boot naar de sky train vervoeren en rijden we richting de winkelcentra van Siam. ‘s Avonds rijden we met een taxi door naar Indus, een mooi Indiaas hotel waar we in de romantisch verlichte tuin genieten van een heerlijke Indiase maaltijd.

Ontbijten doen we bij Folies, naast het hotel. Het was vroeger een Deli France, maar als je snel kijkt zou je niet merken dat ze die naam al lang niet meer dragen, want het aanbod is hetzelfde. De koffie en de croissants zijn er goed en de Bangkok Post vers. We verkennen deze ochtend de Bangrak buurt waar we logeren en daar hoort een bezoek aan het Bangkokian Museum bij. Dit museum bestaat uit twee prachtige oude houten huizen volledig in de stijl en staat van de vorige eeuw. Met alle meubels uit die tijd, maar ook de bakelieten lichtschakelaars en ouderwetse lampen. De eigenaresse en bewoonster van dit huis wacht ons bij de entree op en vertelt wat over de geschiedenis van het huis en haar familie. Het is lastig in te schatten hoe oud deze kwieke dame is, maar ergens in de 80 toch zeker. Het is een kleine oase van rust in het drukke Bangkok en we blijven er langer hangen dan gedacht, kletsen met de aardige dame. Terug in de richting van het hotel stoppen we voor een massage, door twee kundige dames worden op de bovenverdieping van een klein restaurantje onze nek en schouders en armen, benen en voeten gemasseerd. Helemaal relaxt schuiven we  beneden aan voor de lunch om daarna weer te verhuizen naar het hotel zwembad met een boekje.

Pink omhoog 

Aan het eind van de middag kleden we ons netjes aan en nemen we een taxi naar het nabijgelegen Oriental Hotel. Hier stappen we de Authors Lounge binnen voor een traditionele high tea. Er is keuze uit een Engelse versie of een met een Aziatische twist. We nemen beide. De lounge is tuttigheid ten top met witte rieten meubels en overal bloemetjes. Op een balkonnetje zit een gitarist een mierzoet stukje muziek te spelen terwijl wij genieten van een overheerlijke high tea. Na afloop wandelen we nog even door de tuinen van dit fijne hotel voor we weer richting rivier gaan om de boot te pakken.

Dineren hoeft niet meer na deze heerlijke high tea, dus op het terras van de Amorosa bar in de oude stad nemen we alleen een drankje. De bar ligt aan de rivier recht tegenover de Wat Arun en die ziet er gaaf uit, het wordt donker en de tempel wordt prachtig verlicht. Over de rivier varen de diner boten af en aan, sommige met lawaaierige muziek en dito verlichting. Niet ver hiervandaan stappen we Wat Po binnen die een paar avonden in de week geopend is. Het is erg rustig bij de liggende buddha. Het heeft wel wat, een tempelbezoek in het donker.

We besluiten nog een afzakkertje te halen bij het Hilton waar deze week op het dakterras films vertoond worden. Het is een oude stomme film in zwart wit die me al snel niet meer kan boeien, het uitzicht op de rivier blijkt een stuk interessanter.

Na een lekker ontbijtje bij de buren pakken we de volgende ochtend de rivier express richting het Siriraj ziekenhuis. Dit ziekenhuis is al enige tijd de verblijfplaats van de Thaise koning Bhumibol. Er is op de binnenplaats een altaar opgericht waar de Thai bloemen komen brengen voor de koning. Dit is echter niet de reden van ons bezoek, wij komen voor het forensisch museum dat nog best lastig te vinden is op het uitgestrekte ziekenhuis terrein. In dit museum leren we van alles over forensisch onderzoek met een aparte tentoonstelling over de tsunami van 2004 waarbij uit de doeken gedaan wordt hoe hier de lichamen geïdentificeerd werden. Geen museum om op de nuchtere maag te bezoeken. Zeker niet de afdeling ledematen op sterk water, van embryo’s tot hele hoofden. Brrr…..

In het straatje voor de hoofdingang staan ontzettend veel kraampjes met lekker eten, het is in Thailand gebruikelijk dat je familie eten voor je meeneemt als je in het ziekenhuis opgenomen bent. Wij snakken echter naar een beetje airco en kiezen voor een gebakken kippetje bij een kleine KFC voor we weer de boot terug pakken.

If it swims we have it

Die avond pakken we de taxi naar het Seafood market & restaurant. Wat mij betreft meer een belevenis dan een restaurant. Het is gigantische ruimte, groot genoeg om 2 gymzalen te herbergen. Bij aankomst wordt je naar je tafel gewezen en daar weer opgehaald door een hostess die je begeleid naar het supermarkt gedeelte van het restaurant, hier gaan we met een heus winkelwagentje langs de uitgestalde vis. Als we een keuze maken, pakt onze hostess het in en legt het in het karretje. We kunnen er nog groente en aardappelen bij kiezen voor we naar de kassa gaan. Daar gaat de vis op de lopende band en rekenen we af. Eenmaal terug bij de tafel komt de ober onze vis ophalen en mogen we hem vertellen hoe we deze willen hebben, barbecue, gegrild, gerookt, gekookt, gebakken, noem het maar op. De koks staan in een grote open keuken bij de ingang waar we kunnen zien hoe ze ons visje bereiden. Het smaakt allemaal prima. Een erg originele ervaring, niet goedkoop, maar wel erg leuk om meegemaakt te hebben.

Bij de Long table bestellen we nog een cocktail, virgin voor mij, en nemen we tussen de hippe Bangkok crowd plaats op het terras met uitzicht op de Bangkok by night. Het waait alleen behoorlijk, dus we verplaatsen ons al snel naar de grote loungebanken binnen. Een geweldige plek om mensen te kijken!

De laatste dag in Bangkok varen we wat over de rivier en drinken we een kopje koffie bij het Mariott hotel. We plonzen nog wat in het zwembad voor we onze tassen pakken.  De laatste inkopen doen we bij de gloednieuwe Central mall. Een paar weken later zien we op het nieuws deze mall terug tijdens de belegering van Bangkok, volledig uitgebrand. Dat weten wij uiteraard nog niet als we die laatste avond naar de Avatar gaan. Leuke film, maar wel wat lang…. we verlaten voortijdig de bioscoop zaal om terug naar het hotel te gaan en onze vlucht terug naar Amsterdam te gaan halen. Deze heerlijke relaxte reis door Thailand zit er weer op, volgende keer komen we met zijn drieën!