Voor het eerst vliegen met een baby
Het is 4 uur in de ochtend als de taxi die we via internet besteld hebben voor komt rijden. Door een stille en donkere stad laten we ons naar Schiphol rijden. Robin is wat slaperig, maar lijkt verder geen last te hebben van dit vroege tijdstip. Eenmaal aangekomen op de luchthaven is er niets meer te merken van de nachtelijke rust; gigantische rijen reizigers met karren vol bagage vullen de vertrekhal. Het is niet meteen duidelijk waar we aan moeten sluiten. Ondanks dat ik er rekening mee gehouden had, overvalt het me toch een beetje.
Het duurt uiteindelijk zo lang dat we nagenoeg gelijk door kunnen naar de gate. Ook hier is het een drukte van belang, en wat bij veel lijndiensten wel geldt, geldt duidelijk niet bij Transavia: reizigers met kleine kinderen hebben geen voorrang. Het is niet erg, we mogen met de buggy tot halverwege de vliegtuigslurf waar een medewerker van de bagageafhandeling ‘m overneemt. We hebben voor de zekerheid nog extra labels aan de buggy gehangen met hierop de bestemming en IATA code, je weet maar nooit met een stop onderweg. In het toestel mogen we met z’n 3-tjes plaatsnemen op een rij met 3 stoelen. Dat is fijn, maar niet vanzelfsprekend, want we hebben voor Robin geen stoel betaald. De vriendelijke stewardess komt ons een zwemvest en een dekentje voor Robin brengen. Ze legt vriendelijk uit hoe de gordel werkt en biedt aan dat ze een flesje op kunnen warmen.
Als we eenmaal goed en wel in de lucht hangen leggen we de kleine man tussen ons in en met de hulp van een speentje, een knuffeltje en een dekentje valt hij heerlijk in slaap. Nog geen drie kwartier later wordt hij ruw gewekt door de captain die op luide toon een kletspraatje door het vliegtuig laat galmen. Robin is wakker en gaat gelijk rechtop staan. Gelukkig zit het vliegtuig vol met vakantiegangers van middelbare leeftijd, de meeste lijken een kleinkind te herkennen in ons mannetje en doen enthousiast mee met zijn kiekeboe spelletjes. De hele vlucht loopt voorspoedig, we houden Robin bezig met boekjes, speeltjes en een flesje melk. Zelfs het verschonen op het kleine toilet lukt zonder brokken. Na een tussenlanding op Kreta komen we na een vlucht van 5 uur aan op de kleine luchthaven van Lesbos.
Aankomst in Lesbos
Buiten de vertrekhal vinden we al snel de medewerker van de autoverhuur maatschappij. Men heeft geen kantoor op de luchthaven, de auto staat direct naast de uitgang aan de stoep geparkeerd. Het in ontvangst nemen van de auto heeft weinig op het lijf, de huurovereenkomst wordt ondertekend zonder dat de auto met ons nagelopen is en binnen een kwartier rijden we weg. Op weg naar Skala Kallonis. Het is nog even zoeken om Mytilini in de juiste richting uit te komen, maar met een extra rondje om de rotonde lukt het ons. De route is in het begin nog door heuvelachtig groen gebied met hier en daar uitzicht op de heldere zee. Maar al snel wordt het vlak en eentonig, dichterbij Kallonis wordt er hard aan de weg gewerkt. Robin krijgt het allemaal niet mee, die slaapt.
Direct bij het binnenrijden van Skala Kallonis zien we het hotel dat we gereserveerd hebben: Hotel Pasiphae. We parkeren op de ruime parkeerplaats en worden vriendelijk welkom geheten bij de receptie. Het is inmiddels een uur of 1 en de kamer is klaar voor ons. Alleen het babybedje moet nog geplaatst worden. Dit wordt gedaan door een vriendelijke dame op leeftijd. Ze is helemaal weg van onze blonde baby; ik versta geen Grieks, maar denk wel dat het allemaal positief is wat ze te vertellen heeft. Ze geeft zelfs kusjes op z’n mollige beentjes. Dit zullen we komende dagen nog vaak meemaken, bijna alle Griekse vrouwen zijn weg van ons blonde mannetje.
De kamer is precies zoals we verwacht hadden, klein maar schoon. Er staat een koelkast en een kinderbedje, dus alles wat we nodig hebben. Vanaf het balkon hebben we prima uitzicht op de tuin en het zwembad.
Voor de lunch gaan we naar het restaurant van het hotel en gezeten naast het zwembad bestellen we gegrilde octopus, tzatziki en Griekse salade. Hier heb ik me op verheugd!
Na de lunch gaan we allemaal even een middag dutje doen. Robin presteert het om nog zeker een uur wakker te blijven en rechtop in z’n bedje met ons te “kletsen”. Ongelofelijk, hij heeft sinds half vier vannacht al met al misschien anderhalf uur geslapen. Uiteindelijk vallen we allemaal in slaap en worden we wakker als het alweer bijna etenstijd is.
‘s Avonds eten we in het dorpje Skala Kallonis. Het is een paar minuten lopen van het hotel en klein en kneuterig. Precies zoals we het willen; een dorpsplein met een paar taveernes en cafés. Een schattig klein haventje vol met evenzo kleine vissersbootjes en de beroemde pelikaan. Nog wat restaurantjes aan het water en in de zijstraten, een bakker en enkele minimarkten. Meer is er niet voor de toerist.
We zijn aangenaam verrast als we bij een taveerne aan het strand een kinderstoel aangeboden krijgen. Later blijkt dat alle taveernes van het dorp er minimaal een hebben.
Skala Kallonis
De volgende dag ontbijten we op het terras van het hotel. Robin de uit Nederland meegenomen pap, wij verse broodjes met kaas en jam. Het ontbijt stelt niet veel voor. Ik mis o.a. vers fruit, maar lijdt ook geen honger.
Vandaag gaan we naar het strand, alle berichten vooraf geven aan dat het een kindvriendelijk strand is met een zeer ondiepe zee. Dat laatste klopt, maar het water is erg koud en Robin wil er niet in. Op het strand rondkruipen is ook geen goed plan, want het ligt vol met takjes, steentjes en schelpjes. Robin steekt nog alles in z’n mond, dus we moeten er continu bovenop zitten.
Gelukkig is het al snel tijd voor z’n slaapje, we zetten z’n travel cot tentje op naast onze strandbedjes onder een boom in de schaduw en leggen hem erin. Al z’n knuffeltjes zijn er ook en na wat getut gaat hij liggen en valt hij in slaap. Dat is goed nieuws! Wij lezen een boekje en genieten van het strand en het lekkere warme weer. Als Robin weer wakker is gaan we lunchen in een restaurantje verderop. Overal serveert men brood bij de maaltijd waar we voor Robin zelf meegebrachte appelstroop op smeren, en later ook ter plaatse gekochte la vache qui rit smeerkaas. Brood geprakt met banaan blijkt gedurende deze reis ook een goed lunch gerecht.
Terug op het strand kan Robin in het opblaasbadje dat we aan de waterlijn klaar hadden gezet. Het water is inmiddels opgewarmd door de zon en hij kan heerlijk spetteren en spatteren.
Het middag slaapje is weer in z’n tentje, maar dit keer bij het zwembad. Het is er heerlijk rustig, maar een paar bedjes zijn bezet en die mensen slapen ook bijna allemaal.
Het zwembadwater is gelukkig minder koud en hier kunnen we lekker in plonsen met onze kleine man.
Boodschappen doen
Met de auto maken we een ritje naar Kalloni, dit stadje ligt landinwaarts en is de dichtstbijzijnde plaats voor grotere winkels en pinautomaten. Luiers hebben we zo gevonden, maar babymelk wil niet lukken. We hebben gelukkig nog een voorraad, dus dat proberen we elders wel. Later in de week komen we erachter dat je dit het beste bij de apotheek kan kopen. Babyvoeding is ook lastig te vinden, we kijken er steeds overheen. Dat is ook niet gek, want er staan maar 6 potjes in de schappen. We kopen ze allemaal en hebben dan ook gelijk alle mogelijke varianten: chicken with vegatables, veal with vegatables en lamb with vegatables. Als we de potjes later gebruiken lijkt de inhoud van ieder potje hetzelfde: een oranje smurrie zonder structuur.
De luiers, pampers zoals thuis, liggen in hetzelfde schap als de Tena Lady verbanden. Gigantische pakken en schappen vol in een winkel met verder een mager assortiment. Er is duidelijk een incontinentie probleem hier op Lesbos.
De dagen erna gaan we niet meer naar het strand, bij het zwembad van het hotel kan de kleine man wel rondkruipen en kunnen we lekker met hem zwemmen. Zijn nieuwe swimtrainer zwembandje is ook een groot succes, hij ligt meer naar voren dan in de reguliere bandjes en al trappelend en peddelend weet hij vooruit te komen. Hij giert het uit van het lachen en is duidelijk trots op zichzelf.
Voor de lunch pakken we, heel decadent, de auto om naar het dorp te rijden. We hebben geen zin om in de hitte te lopen. Parkeren is geen probleem, nergens op dit eiland blijkt later, we kunnen overal vlakbij parkeren.
’s Avonds gaan we wel aan de wandel, het is een piepklein dorp en al snel komen we steeds dezelfde mensen tegen. Ook Nederlanders die met hetzelfde vliegtuig gekomen zijn, ze complimenteren ons voor het feit dat Robin zo lief was in het vliegtuig. Ja, daar word ik toch wel een beetje trots van.
Tripje naar Plomari
We besluiten na 3 nachten hotel een tripje te maken naar de Zuidoost kust van Lesbos. Hiervoor moeten we weer een stuk dezelfde saaie weg af de we heen gekomen zijn vanaf Mytilini. Maar zodra we afbuigen richting het zuiden wordt het interessant. Een bergachtige bochtige weg leidt ons door diverse Griekse dorpjes. Robin is ondertussen in slaap gevallen in zijn grote kinderstoel. Het is niet ver en na iets meer dan een uur rijden komen we aan bij de badplaatsen voor Plomari. Via internet hadden we ons oog laten vallen op een leuke accommodatie in Agios Varvara (St Barbara), leuke appartementjes met zwembad vlakbij zee. Na even zoeken vinden we de smalle weg die ons naar het complex leidt. Het is een hele smalle lange weg waar net 1 auto doorheen kan, als we een tegenligger tegenkomen moet deze achteruit rijdend een oprit van een huis op ons langs te laten. Eenmaal op de bestemming aangekomen is het hek gesloten, er loopt niemand rond en het zwembad ziet eruit alsof er al een tijdje niemand in gezwommen heeft. Jammer, want het ziet er in het echt net zo leuk uit als op internet. We rijden verder het smalle pad af en buigen af naar een betonnen pad direct langs zee. Hier is de ingang van Blue Waves, een leuk appartementen complex met zwembad en schitterend uitzicht op zee. Hier is wel iemand aanwezig en zij heeft voor ons een studio vrij op de 3e verdieping, het is klein, maar schoon en heeft schitterend uitzicht op zee. De prijs is 35 euro per nacht en daarmee gelijk verkocht.
Voor de lunch lopen we het pad langs zee verder af en na een schattig kerkje gepasseerd te zijn komen we bij Alternative restaurant. Dit tentje wordt gerund door Karin, een vriendelijke Zweedse dame. Ze heeft een puppy te logeren die onmiddellijk in de smaak valt bij Robin.
Na de lunch settelen we ons bij het zwembad, we voelen ons net Duitsers als we ons kamp opslaan met Robin z’n tentje. En dan hebben we nog niet eens z’n zwembadje bij ons. Ook hier gaat hij probleemloos slapen en luieren wij lekker onder het genot van een heerlijke ijskoffie van de bar. Als meneer wakker wordt gaan we het zwembad in, er is een kinderbadje, maar dat is zo diep dat het nergens op slaat. Robin heeft het evengoed naar z’n zin. Rondom het zwembad ligt er gras, ook hier kan hij lekker rondkruipen.
Tegen de avond rijden we de kust af naar Plomari, we vinden een restaurantje aan zee bij de haven. Het is er rustig, we zijn de enige. Grieken eten nu eenmaal laat, later dan onze Hollandse baby gewend is. Eerst geven we hem een potje Griekse smurrie en daarna bestellen wij weer wat Griekse lekkernijen. Dan komen er meer mensen en binnen korte tijd is het terras gezellig gevuld.
Na het eten slenteren we over het plein naar de straatjes erachter. Het is een leuk stadje, terrasjes gevuld met Grieken en toeristen en smalle keien straatjes met winkeltjes voor iedereen.
Voor het eerst leggen we Robin ook ’s nachts in het tentje, er is hier immers geen kinderbed. Hij vind het prima en slaapt heerlijk de hele nacht door. Wij slapen een stuk minder goed, ik wordt meerdere keren per nacht wakker van een roedel honden die jankend de nachtrust verstoren. We worden vroeg wakker van het daglicht, de gordijnen blijken niet bestand tegen de felle ochtend zon. We ontbijten op ons balkon met oploskoffie en zoete broodjes en genieten van het heerlijke uitzicht op zee en de zwaluwen die vlakbij ons op een elektriciteit kabel zitten.
Via Agiassos terug naar Skala Kallonis
Na het ontbijt pakken we onze spullen weer in en laden de auto vol. Er is nog niemand aanwezig, dus ik laat de 35 euro plus wat geld voor de drankjes achter in het appartement. We kiezen het smalle pad weer landinwaarts en rijden naar Plomari. De weg die hiervandaan landinwaarts moet gaan is moeilijk te vinden. We volgen een andere auto met toeristen en vinden hierdoor uiteindelijk de weg naar Megalochori. Robin vind het wel grappig als ik dit zo Grieks mogelijk probeer uit te spreken, Maik heeft er na 10 keer wel genoeg van.
Het plan is om in Megalochori een stop te maken voor een kopje koffie, plannen zijn er echter om gewijzigd te worden. Als we het slaperige bergdorpje binnenrijden zien we op een klein plein een prima terras. Maar achterin de auto ligt Robin heerlijk te slapen en dat laten we graag zo. We rijden verder landinwaarts om af te buigen naar Vatara, meer westelijk gelegen aan dezelfde kust als Plomari. Als we bij de splitsing komen blijkt dit echter een onverharde weg te zijn in slechte staat. Zo staat het niet op de kaart. Het is jammer, maar dat geeft ons de kans voor plan B, doorrijden naar Agiassos.
De route blijft mooi, voor Megalochori hadden we nog regelmatig uitzicht op de kust. Nu rijden we door de bergen vol met naaldbossen. Hier en daar een klein bergorpje waar de doorgaande weg dwarsdoorheen snijdt. We rijden Agiassos in en voor we het weten navigeren we door hele smalle straatjes, over het centrale plein zo het stadje weer uit. Het lijkt wel of er een ringweg om Agiassos ligt, want uiteindelijk komen we weer terug daar waar we het stadje ingereden zijn. Hier parkeren we de auto en lopen we verder over de keitjes . Het is een heel pittoresk plaatsje dat veel door toeristen bezocht wordt. Er zijn dan ook heel wat winkeltjes met souvenirs: aardewerk, rozenkransen, iconen, het is er allemaal te koop. De bekende Maria kerk is deels omsloten door een muur. Op de binnenplaats zitten een aantal priesters voor de ingang van de kerk te keuvelen. Robin reageert enthousiast op de mannen met de zwarte gewaden en lange baarden. Eentje komt op ons af om Robin te groeten, die heeft vooral aandacht voor de lange baard. We houden hem maar op veilige afstand van de geestelijke. Net achter de kerk vinden we het dorsplein met een aantal terrassen gevuld met (veelal oudere) mannen. We gaan er zitten en laten het dorp aan ons voorbij komen. De groenteman komt met een pick up langs en verkoopt aan een van de oude baasjes kilo’s tomaten. Bij de slagerij aan de overkant wordt een andere man uitgelachen omdat hij in de verf is gaat zitten. Het is er heerlijk zitten. De koffie is minder heerlijk, het werd aangeprezen als caputsino en smaakt naar een natte dweil.
Bij de apotheek kopen we nog wat anti muggenmiddel, bij de pick up een dure meloen en wat
bananen en dan gaan we weer terug naar de auto. De hoedenplank doet goed dienst als verschoonkussen en met een schone luier gaan weer op stap in de richting van Skala Kallonis.
Vlakbij het antieke Pyrra stoppen we bij een, door mijn Duitse reisgids aanbevolen, kleine taveerne aan het water. Het water hier is weer de golf van Kallonis waar ook Skala Kallonis aan ligt. Het is een gigantisch grote baai waarvan de ingang naar zee smal is en ver van deze plaatsen ligt. Het lijkt daardoor net of we aan een groot meer zitten. Voor het eerst treffen we een taveerne zonder kinderstoel, hier waren we op voorbereid. Robin eet zijn lunch vanuit de meegebrachte hangstoel aan tafel.
Terug in Skala Kallonis plonsen we nog even in het zwembad en vervolgen we onze dagen zoals ervoor. Rusten bij het zwembad, lunchen en dineren in het dorp.
Via het Limonos klooster naar Skala Eressou
Na twee keer drie nachten is ons verblijf in hotel Pasiphae en Skala Kallonis afgelopen. We pakken al onze spullen weer in de auto, nemen afscheid van het vriendelijke personeel en rijden weg in westelijke richting. Ons einddoel voor vandaag is het 50 km verder gelegen Skala Eressou. We zijn van plan hier tijdens het Pinksterweekend 3 nachten door te brengen.
Voor we westwaarts gaan maken we nog een stop bij het grote Liminos klooster. Het is nog in gebruik en er lopen heel wat geestelijken rond. Robin heeft er sjans van een klein Grieks meisje dat hem kusjes geeft.
De rest van de route rijden we aan een stuk door terwijl Robin in zijn autostoel zijn ochtend slaapje doet. Onderweg verandert de omgeving langzaam van groene heuvels in schaars begroeide heuvels. Hier en daar doet het me zelfs een klein beetje aan Namibië denken. Ik vind het mooi, mooier misschien nog dan de groene heuvels van het Oosten.
Aangekomen in het leuke badplaatsje rijden we vrijwel direct goed naar het appartementen complex dat ik thuis via internet uitgezocht had. Elefteria is de enige accommodatie in Skala Eressou met een zwembad. Iets buiten het plaatsje is nog wel een groot hotel met zwembad te vinden, maar dat is niet onze eerste keus. Nadat ik op het belletje gedrukt heb komt er een jonge man naar beneden, of hij nog een appartement beschikbaar heeft. Hij kijkt moeilijk en roept naar boven. Een oudere man, waarschijnlijk zijn vader, antwoord vanaf de balustrade. Het is goed bericht, want ja hij heeft nog 1 appartement, maar het is wel in de kelder. Ok, laat maar zien is mijn reactie. Ik verwacht een donkere ruimte zonder daglicht aan te treffen, maar het valt alles mee. De studio is ongeveer net zo groot als de hotelkamer van de afgelopen nachten en ligt samen met nog 3 appartementen aan een binnenplaatsje op de onderste verdieping van het complex. Het ligt iets onder straat nivo, vandaar de vermelding dat het in de kelder ligt. Voor 40 euro kunnen we hier logeren en dat gaan we doen ook. Er staat een 2 en een 1 persoonsbed en op het laatste zetten we Robin z’n tentje op. We ruimen de kamer verder in naar onze wens en gaan op pad voor de lunch.
Op nog geen 50 meter van het appartement aan het eind van de straat begint het strand, hier zijn bijna alle taveernes en koffietentjes van Skala Eressou te vinden. Deze hebben allemaal een groot houten terras dat op het strand en deels over zee gebouwd is. Het plaatsje bevalt ons onmiddellijk, toen we erdoor heen reden bij aankomst maakte het al een goede indruk. Deze terrassen maken het helemaal af. Er hangt een heerlijk relaxte sfeer. Het restaurantje waar we neer strijken heeft op zijn terras een lijn met prikkeldraad gespannen waar hij een aantal inktvissen te drogen hangt. We bestellen een visje en genieten van het eten en het heerlijke uitzicht op zee.
Na de lunch gaan we lekker zwemmen, Robin weer in z’n swimtrainer enthousiast lachen en spartelen. En later doet hij zonder morren weer een dutje in z’n tentje. Dit zwembad is minder ruim en mooi aangelegd dan dat van hotel Pasiphae. Hier is geen ruimte voor een tuin met veel groen, maar het is wel heel netjes en schoon.
’s Avonds komen we tot ontdekking dat het plaatsje groter is dan we dachten. Na het pleintje lopen we een stukje van zee af het dorpje in en buigen hier weer naar de kust af. Daar vinden we nog eens een handvol terrassen. Er is hier meer variatie dan in andere badplaatsen: we vinden een lieflijk koffie terrasje met strudel voor 7,50, naast een backpacker bar met bijbehorende muziek en even verderop een goedkoop maar lekker Gyros restaurant met grote rollen vlees aan het spit.
Maar we zijn tegenwoordig een gezin met kind, dus tot diep in de nacht aan het Mythos bier zit er niet in. We liggen bijna alle avonden tussen 10 en 11 al in bed.
De volgende dag willen we het rustig aan doen, maar een klein uitstapje met de auto moeten we wel maken en wel naar het 4 km verder gelegen Eressou. In dit plaatsje tegen de heuvel op gaan we nl op zoek naar een apotheek, Robin heeft een vervelend kuchje en we hopen hoestdrank voor hem te kunnen kopen. Helaas is de apotheek gesloten. Nu we er toch zijn drinken we een koffie op het terras op het centrale plein. De eigenaar is een joviale man die ons in het Engels verteld dat hij wat Nederlands kan verstaan omdat hij Duits gestudeerd heeft. Maar dat, zegt hij, is een lang verhaal. Ik loop met Robin naar de speeltuin verderop, we proberen de draaimolen maar die doet het niet meer. Vanuit Eressou is er geweldig uitzicht op de vallei richting kust. Overal steken hoge cipressen boven het landschap uit.
De rest van de dag blijven we bij het appartement en slaapt Robin overdag gewoon in het appartement, bij het zwembad is net niet ideaal hier. Wij zitten lekker op het terrasje voor het appartementje en lezen wat. Af en toe een duik in het zwembad om af te koelen. En natuurlijk gaan we ook met Robin zwemmen. Ook hier proberen we het strand, maar vinden dezelfde nadelen. Een te koude zee en een strand met veel meer steentjes en stokjes dan we op het Nederlandse strand gewend zijn. Jammer, want het water is superhelder en het strand gezellig.
Als we in de avond het stadje in lopen merken we dat het een stuk drukker is dan de dag ervoor. Het is het Pinksteren en Skala Eressou blijkt heel populair bij de bewoners van Mytilini, de hoofdstad van het eiland. Het is een gezellige mengelmoes van gezinnen met kinderen die opa en oma meegenomen hebben en jongeren die het nachtleven in duiken. Dat merken we als we een stel uit het appartement naast ons naar buiten komen om op stap te gaan, net als wij thuis komen om Robin in bed te leggen.
Naar Sigri en het klooster bovenop de berg
De volgende dag pakken we de auto weer voor een tochtje naar Sigri aan de Westkust van Lesbos. Onze route voert langs het Ipsilou klooster. We zien het al snel in de verte voor ons opdoemen, hoog boven op een berg torent het boven ons uit. De weg erheen is steil en cirkelt om de berg heen. Verstandig dat men hier twee wegen aangelegd heeft, een om naar boven te gaan, een voor de afdaling. We komen ook langs een legerbasis met goed zicht op Turkije. Een zeer strategische plaats. Een bordje langs de weg waarschuwt ons dat fotograferen niet is toegestaan. Op de top van de berg parkeren we de auto aan de voet van de trap die naar het klooster leidt. Door een middeleeuws aandoende poort betreden we het complex, dat door de poort met kantelen en de ligging meer aan als een kasteel dan een klooster doet denken. Het uitzicht op de omgeving is geweldig, we zien de weg die we gereden hebben in de diepte onder ons slingeren en aan de andere kant de kust lijn met in de verte buurland Turkije. We werpen nog een korte blik in het kleine museum, denken we. Het blijkt echter geen museum te zijn met drie munten en een roestig mes. Er zijn prachtige bisschop gewaden te bewonderen, als ook rijk versierde kettingen, boeken en iconen. We zijn aangenaam verrast en kijken tijdje rond. Welaten graag een donatie achter, ook hier word geen entree gevraagd.
Verder richting Sigri komen we langs de afslag naar het Versteende Woud. Deze laten we letterlijk links liggen. Net voor Sigri stoppen we bij een uitzichtspunt, het plaatsje krijgt in de omschrijving in de reisgids het ‘ einde van de wereld gevoel “ toebedeeld en dat is hier te zien.
In Sigri wandelen we wat door de haven en de smalle straatjes van het dorpje, het is er rustig. Bij een traditionele kafenion nemen we plaats en bestellen we voor de verandering eens Griekse koffie. Dat is eens maar nooit meer, wat een smerige prut.
Voor de lunch rijden we door naar het verderop gelegen Faneromeni strand. We worden gelokt door het bordje van de Ventus beach bar. Dit blijkt ook gelijk de enige mogelijkheid te zijn op het strand. Het meisje achter de bar legt vriendelijk uit dat ze nog maar net open zijn en alleen een sandwich of salade serveren. Dat is prima. In een kastje vind ik kinderpuzzels en daar vermaken we Robin mee tot ons eten komt. Het is een schitterend strand, bijna uitgestorven.
Na de lunch rijden we weer terug naar Eressou, Robin slaapt de hele rit.
Terug in Skala Eressou is zo mogelijk nog drukker, nu snap ik waarom er nog maar een studio beschikbaar was. Het dorpje zit barstensvol mensen, de parkeerplaats die eerst uitgestorven was is nu bijna vol. Op de terrassen is het gezellig druk, en ook op het strand is het druk met vakantie vierende Grieken.
Zure koppen in Petra
Op maandag laden wij onze spullen weer in de auto en gaan we op pad naar het meest toeristische gedeelte van Lesbos, Petra en omgeving. De rit erheen voert voor ons voor een deel langs de route die we ook naar Sigri namen. Het is een bewolkte dag en de schaars begroeide heuvels doen me vandaag aan Ierland denken, hier een daar wat groene bosjes en een dreigende lucht op de achtergrond. De temperatuur blijft echter hoog in de 20 graden hangen. We stoppen in Antissa waar we op het centrale plein bij een van de vele cafés een cappuccino bestellen. Het is na een aantal zeer lekkere koppen koffie in Skala Eressou weer een teleurstellend slechte bak koffie. Ik loop nog even met Robin naar het kleine speeltuintje naast de kerk waar we de draaimolen en de schommel uitproberen, hij vind het reuze leuk. Zeker ook omdat er meer kindjes aan het spelen zijn.
De hele route van de Zuidwest kust naar Petra aan de Noordoost kust is weer rond de 50 kilometer. Wij maken wat meer kilometers door een extra ritje naar het kustplaatsje Gavathas, in eerste instantie omdat dit een heel mooi strand schijnt te zijn, maar ook om Robin de kans te geven lekker door te slapen in zijn autostoel. Hierdoor komen we laat aan in Petra en hier schrikken we een beetje, eerst al als we door Anaxos rijden. Overal borden met aanbod van restaurantjes, autohuur, ezelsafari’s en jeepsafari’s. Langs de doorgaande weg lopen verbrande toeristen in weinig charmante korte broeken en tank-tops. In Petra rijden we langs de zee de badplaats in, als we het centrale deel van de plaats naderen zien we steeds meer zure Duitse en Nederlandse gezichten. Het lijkt wel of ze het allemaal niet naar hun zin hebben. De appartementjes met zwembad die ik in Nederland al uitgezocht had, zien we niet en voor we het weten rijden we Petra weer uit. We twijfelen tussen terugrijden en goed zoeken of doorrijden naar Molyvos en kijken wat we daar vinden. We kiezen voor het laatste. Na een paar bochten aan de schitterende weg langs de kust doemt dit plaatsje ineens op aan de horizon. Het maakt indruk, een gigantische heuvel volledig bedekt met huisjes en als kers op de taart een gigantisch kasteel bovenop de heuvel. We rijden tot aan het begin van Molyvos, waar we een leuk complexje vinden met appartementen en zwembad vinden. Er is echter niemand te bekennen. Als we weer verder rijden horen we protest vanaf de achterbank, het is lunchtijd. Gelokt door het bordje taveerne aan zee met zwembad slaan we een pad richting zee in. Het blijkt de beachbar van hotel Delfina te zijn. Het restaurantje is weinig sfeervol, maar het ligt inderdaad aan zee en we hebben vanaf het het terras aan het zwembad ook nog mooi uitzicht op het prachtige Molyvos. We gaan dus zitten en bestellen wat lekkers.
Na de lunch gaan we weer op pad om een bed voor de nacht te vinden. Halverwege Molyvos en Petra rijden we tegen de heuvel op, hier liggen twee complexen met zwembad. Bij beide is weer eens niemand aanwezig. Wat is dat toch? Een derde complex ernaast heeft geen zwembad, maar hier is wel iemand aanwezig. Een gezette Amerikaanse van Griekse afkomst laat ons een hele ruime studio zien met schitterend uitzicht op de baai. Het kost 40 euro per nacht. Als we op het balkon staan begint het te regenen, dit hing de hele dag al in de lucht. We mogen gebruik maken van het zwembad van het complex ernaast, dus we besluiten niet verder te zoeken, Robin is moe en moet echt slapen en dan niet weer in de auto.
Als we ons in het appartement geïnstalleerd hebben breekt de zon weer door, we steken de weg over en gaan bij het zwembad zitten. We hadden al gezien dat het er heel rustig was en ruimte zat voor een plaats in de schaduw voor Robin zijn tentje. Hij slaapt heerlijk terwijl wij met schitterend uitzicht op zee een beetje relaxen. De hele accommodatie lijkt afgehuurd door Nederlandse touroperators, dus dat verklaart wellicht waarom er geen beheerder aanwezig is.

Tegen de avond rijden we naar Petra en parkeren we de auto aan de smalle weg langs de zee. Petra ziet er nu al een stuk aangenamer uit dan eerder op de dag. We lopen door typische Griekse straatjes met keitjes en slaan af in de richting van de rots. Aan deze rots die midden in het verder vlakke dorp uitstijgt dankt Petra zijn naam (Petra = rots/steen). Bovenop die rots is een kerkje gebouwd. De straatjes eromheen zijn leuk om doorheen te wandelen. Hier zien we dichte houten balkons waar ik vooraf over gelezen had. Onderaan de trap naar de top van de rots aangekomen splitsen we ons even op, om beurten blijft er een van ons beneden bij Robin in z’n buggy en gaat de ander de kerk boven bekijken. Vanaf daar is er een mooi uitzicht over de daken van Petra.
We laten alle restaurantje bij het centrale plein en de straatjes eromheen voor wat ze zijn. Hier zitten weer diezelfde zure gezichten die we eerder al gezien hebben. Verder het dorpje in komen we bij een kleine taveerne op de hoek. Er zitten allemaal Griekse mannen op leeftijd met elkaar te praten, we verbeelden ons dat ze klagen over al die toeristen en dat het leven vroeger beter was, want de gesprekken klinken niet echt opgewekt. Hier zal het eten wel goed zijn denken we, hier zitten de Grieken. De kaart is beperkt, maar we vinden wel iets van onze gading en er is Mythos bier dus dit moet goed komen. Niet helemaal helaas, de Grieken leken geen garantie voor goed eten, voor het eerst deze trip stelt het eten erg teleur. Robin heeft ook geen topavond, zijn stoeltje kan niet aan de tafel hangen, hij wil niet in z’n buggy zitten en ook niet op schoot. Het is ook een drukke dag voor hem geweest. We taaien snel af. Als we bij de auto aankomen zien we ineens een bordje van Paradise appartement. Een van de accommodaties met zwembad die ik op het oog had. We wandelen het zijstraatje in en vinden de eigenaresse terwijl ze in het donker de planten sproeit . Ja, ze hebben nog wel een appartement en kinderbedjes heeft ze ook. Het is boven gelegen, dus Maik gaat alleen de trap op. Ook beneden heeft ze iets voor ons, maar dat is kleiner. We besluiten voor het boven appartement te gaan en spreken af dat we morgenochtend terug komen. Ze is er om 09 uur.
Na een prima nacht aan zee verhuizen we naar Paradise in Petra, hier zitten we op loopafstand van het centrum en hebben we weer “zelf” een zwembad. Bij aankomst blijkt er nog een begane grond appartement vrij te zijn, deze is groter en heeft een groot terras. Dit wordt ‘m. Omdat we even genoeg met Robin gezeuld hebben blijven we de rest van de dag bij het appartement. Robin kan lekker in het kinderbedje slapen terwijl wij op het terras zitten. Als het volledig in de zon ligt “lenen” we een parasol van het algemene terras, hier zit toch nooit iemand. Met tie-wraps maken we ‘m vast aan de balustrade. Uiteraard gaan we ook zwemmen met de kleine man. Het is een erg leuk zwembad met een bruggetje over het water wat Robin erg leuk vindt.
De berg af in Molyvos
’s Avonds gaan we naar Molyvos. We volgen de borden naar het kasteel en rijden slingerend de heuvel op. Aangekomen bij het kasteel bestellen we een spaghetti bolognese voor Robin bij een restaurantje dat terecht Panorama genoemd is. Dit is het enige restaurant hierboven en dat is te merken aan de hoge prijzen. Wij zijn van plan later zelf te eten beneden in de haven.
We hebben in de avond geen uren de tijd met Robin, dus het kasteel bekijken we alleen van de buitenkant voor we afdalen over de trappen naar beneden het stadje in. Maik draagt Robin en onze rugtas, ik sleep een ingeklapte buggy achter me aan. Onderweg stoppen we af en toe om de leuke huisjes met houten balkonnetjes te bekijken en even bij te komen. Gelukkig gaan de trappen op een gegeven moment over in geplaveide straatjes, aan de souvenir winkeltjes zien we dat we juiste route gekozen hebben. We klappen de buggy weer uit en vervolgen onze weg naar beneden. Het is een reuze leuk en uniek plaatsje met al die steile straatjes. Als we de gezellige winkels en restaurantjes achter ons gelaten hebben is het nog een stukje lopen naar de haven. Het is de moeite waard, er liggen verschillende bootjes aan de kades die vol staan met gezellige terrassen. We kiezen er een uit met mooi uitzicht en bestellen eten. Het wordt geen succesvolle avond, Robin is het na 5 minuten al zat en wil niet zitten. We merken echt dat we de laatste dagen iets teveel met hem gezeuld hebben. We hadden goede hoop dat hij onderweg in de buggy in slaap zou vallen, maar dat is niet gelukt. Ach het kan niet alle avonden feest zijn.
Een papagaai in Skala Sikaminea
De volgende dag maken we een uitstapje naar Skala Sikaminea. Het lijkt verder rijden dan ik dacht en daar heb ik gelijk wel een beetje spijt van, want we merken echt dat Robin wat rust nodig heeft. Ik dacht er met een kwartiertje te zijn, een kopje koffie te drinken en binnen een uur weer terug te zijn bij Paradise. Het is ruim een half uur rijden over een bochtige bergweg langs de kust, een prachtige route met mooi uitzicht. Skala Sikaminea stelt niet teleur, het is een fotogeniek haventje met een schattig wit kerkje op een rots op de punt van de haven. Later hoor ik van een collega dat een goede vriend van haar hier vandaan komt en dat zij in dit kerkje zijn bruiloft bijgewoond heeft. De papagaai bij het koffie tentje kan onze kleine man wel plezieren. Hij wil ‘m dolgraag aanraken, maar wij zien die grote scherpe snavel en vinden het geen goed plan.
Terug in Petra gunnen we Robin alsnog een gedeeltelijk rustige dag met regelmaat. Slapen in het bedje in het appartement. Lekker zwemmen in het zwembad en voor de lunch haalt Maik gyros in het dorp die we op ons terras opsmikkelen.
We hadden eerst nog het idee opgevat om ’s avonds weer naar Molyvos te gaan, de haven is zo sfeervol, maar het lijkt ons geen goed idee voor Robin. We blijven in Petra en volgen de bordjes van restaurant Traditional. Eerder hadden we dit al als tip gekregen van een stel dat een maand logeert bij het vorige appartement, maar de bordjes door heel Petra met de mededeling Greek night schrikte ons af. We wagen het er toch op en krijgen hier geen spijt van, achterin Petra ligt het restaurant in een buurt waar verder geen winkeltjes of andere restaurantjes zijn in een rustige straat waar kinderen op straat spelen. We vinden een tafeltje op de overdekte binnenplaats en bestellen veel. Robin is in een goede bui, dus we wagen het erop. Het eten is heel erg goed en de hele avond is heerlijk!
Op naar het Oosten
Dan nadert alweer het einde van onze vakantie, we hebben nog een nacht voor we weer naar huis vliegen. Omdat we in de ochtend vliegen en dus vroeg op de luchthaven moeten zijn reizen we alvast in de richting van de hoofdstad langs de Oostkust naar Thermis. Dit ligt slechts een paar kilometer ten noorden van Mytilini in een niet bepaald opwindende omgeving. We zoeken naar een accommodatie met zwembad, want we willen nog een keertje met de kleine man plonsen. Dit vinden we al snel bij hotel Lesvos Inn. Een kolos van een hotel, in de onmiskenbare stijl van de jaren 70. De kamer is zeer netjes en dat mag ook wel, want met 65 euro is dit de duurste nacht van ons verblijf. Onze kamer heeft uitzicht op de mooi aangelegde tuin, de zee en ligt vlakbij het zwembad. En dat is waar wij plaatsnemen als Robin een middagdutje doet.
Maar eerst nog een bezoek aan het aquaduct van Moira. Dit ligt op maar een 10 minuten rijden van ons hotel. Moira is een slaperig dorpje en de enige reden dat hier toeristen doorheen rijden is dat aquaduct, dat het grootste van Lesbos schijnt te zijn. Het staat midden in een olijven boomgaard en we kunnen zelfs onder een van de bogen doorrijden. Als we terug door Moira gaan willen we dezelfde weg terug nemen. De mannen op het terras beginnen druk te gebaren dat we de andere kant op moeten rijden. We zijn vast niet de eerste toeristen die deze fout maken.
Neem nou vis!
De lunch nuttigen we bij een klein restaurantje aan de haven van Paralia Thermis. Er zitten hier niet veel restaurantjes en deze ziet er wel leuk uit. De ober begroet ons enthousiast in het Duits, deze taal blijkt hij beter te beheersen als het Engels. Vis heeft hij in de aanbieding, verse vis. Maik gaat mee naar binnen om te kijken. De koks gaan zich er ook mee bemoeien en pakken stuk voor stuk alle vissen. Ze worden aangeprezen om hun versheid. Als Maik informeert naar de prijs schrikt hij, dit is veel hoger dan in Nederland. Hij bedankt vriendelijk en gaat weer naar buiten waar we samen iets van de kaart kiezen. Binnen wordt er ondertussen op druk en op luide toon gesproken. We weten bijna wel zeker dat de ober op z’n kop krijgt dat hij de vis niet goed genoeg aangeprezen heeft. Als hij even later naar buiten komt vraagt hij of we vis willen. Nee hoor dank je, we bestellen wat vlees gerechten. De ober gaat schoorvoetend naar binnen waar weer een paar pittige Griekse woorden vallen. Arme ober. En ja hoor, als hij komt weer naar buiten met onze drankjes vraagt hij of we echt geen vis willen. We krijgen medelijden met hem, maar blijven bij het besluit. Als er binnen weer gemopper klinkt krijgen we slappe lach van deze soap.
In de avond rijden we naar Panagiouda. De kerk valt op door de grote koepel. Een priester staat in de moestuintjes van de kerk wat te schoffelen en opent ongevraagd de kerk voor ons. We bedanken hem en gaan naar binnen om een kaarsje te branden op een goed thuisreis.
Op de kade van de haven kiezen we een restaurantje. Robin heeft het op z’n heupen en rondlopen, zingen, boekje lezen, niets helpt. Als het ook nog begint te waaien en te regenen is de sfeer voorgoed verloren. We haasten ons door de maaltijd heen en gaan terug naar het hotel. Koffers pakken terwijl Robin in z’n kinderbedje speelt en lekker op tijd naar bed.
Naar huis
De laatste ochtend op Griekse bodem begint vroeg, om 7 uur zitten we aan het ontbijt dat speciaal voor ons eerder geserveerd wordt. We zijn dan ook de enige.
Het ritje naar de luchthaven is kort en voert dwars door de stad Mytilini. We zien veel mensen met bagage lopen die zo te zien net van de ferry komen. Het ziet er uit als een aangename stad, misschien voor een volgende keer.
De auto inleveren gaat al net zo makkelijk als ophalen, er wordt niet eens naar de auto gekeken. Maik heeft voor niets in de rats gezeten over die kras die iemand op een van de portieren gemaakt heeft.
Inchecken is zo gebeurt en daarom hebben we wat tijd over om op een fijn terrasje verderop een bakje koffie te doen. Dit is voorlopig het laatste vieze kopje koffie dat ik drink.
Dit keer krijgen we niet 3 stoelen toebedeeld en is de stewardess niet vriendelijk. Ze werpt ons het zwemvest en de gordel toe, snauwt dat we vast nog wel weten hoe het werkt en dat we alleen op het toilet luiers mogen verschonen en niet op de stoelen. Alsof daar plaats voor is. Dat ze een hekel aan (gezinnen met) kinderen heeft wordt helemaal duidelijk als ik haar iets later vriendelijk vraag of ze voor ons iets kan regelen met de vrije plekken die we hier en daar in het toestel zien, ze antwoord bijdehand dat we dat vooral moeten proberen. Ik vraag of ik haar goed verstaan heb, ja hoor zij gaat niets voor ons doen; zoek het maar uit. Ik bedank haar hartelijk voor de topservice.
De aardige heer die naast ons zit biedt zelf aan om op een andere plaats te gaan zitten, of hij nu hier of daar zit. We bedanken hem oprecht, wij zijn ermee geholpen. En hoe, Robin slaapt wel 2 van de 3,5 uur reistijd. Uiteraard na eerst een hele tijd kiekeboe gespeeld te hebben met de mensen achter ons.
Op Schiphol komt er weer iemand naar me toe die Robin complimenteert met zijn lieve gedrag tijdens de vlucht.
Dit was een hele geslaagde eerste vliegvakantie met onze lieve zoon. Dit is zeker voor herhaling vatbaar, een aantal dingen zullen we volgende keer anders doen om het voor Robin en dus ook voor onszelf leuk te houden, maar het is erg goed bevallen!
Colowicz 