Een uitgebreid reisverslag van onze reis door het zuiden van Kroatië. We rijden met de huurauto van Split naar Trogir waar we genieten van het strand en het uitzicht en het leuke stadje voor we doorreizen naar Sibenik waar we vanuit ons stadsappartement het kinderfestival in de oude stad bezoeken en dagtochten maken naar de wonderschone watervallen van Krka en de drukke stranden van het eiland Murter. Terug in Split stappen we op de ferry naar het eiland Brac. Hier plukken we lavendel en rijden we van strand naar strand. Onze laatste stop is Dubrovnik, via een mooie kustweg met lekkere oesters onderweg bereiken we de stad. Hier zijn we overdag bij het zwembad te vinden en ’s avonds in de indrukwekkende oude stad.
Een plekje aan zee
Onder de Easyjet vleugel door zien ik de kustlijn van Kroatië opdoemen, een schitterend uitzicht op de zee en de vele eilanden voor de kust. Bij het plannen van de reis heb ik de kaart van Dalmatië zo vaak bekeken dat ik al duidelijk het eiland Brac herken vanuit de lucht, ook Trogir is te herkennen en die grote stad daar moet Split zijn.
Vlakbij Trogir is waar we gaan logeren, het blijkt een prachtig plekje pal aan zee, vanaf het terras van onze caravan hebben we een werkelijk waar schitterend uitzicht op de zee vol met kleine eilandjes.
De eerste avond wandelen we op ons gemak naar een dorpje verderop; langs de kust over de betonnen terrassen bereiken we het kleine haventje waar wat boten aangemeerd liggen. Het piepkleine dorpje heeft maar twee restaurants en voor we het weten zitten we op het terras heerlijk verse vis te eten terwijl zoonlief met twee andere jongetjes tikkertje speelt op straat.
We vragen naar een snellere route terug bij de serveerster, ze haalt haar werkgever erbij die gelijk haar autosleutels tevoorschijn haalt om ons terug te brengen. Superlief, maar dat is echt niet nodig maken we haar duidelijk. Als we een kwartier later nog steeds bijna verticaal tegen een heuvel op lopen te kluften in het donker hebben we er wel een beetje spijt van dat we haar aanbod niet aangenomen hebben.
Ik wordt de volgende ochtend al vroeg wakker, de gordijnen van de slaapkamer blijken niet echt zonwerend. Later deze vakantie zal blijken dat men daar in heel Kroatië niet sterk in is; zonwerende gordijnen. Maar hoe vroeg het ook is, ik ben niet de eerste. Als ik nog slaapdronken het terras op stap zie ik dat diverse kampeerders al een plekje bij de zee hebben geclaimd. Er is geen mens te zien, maar wel een bontje verzameling handdoeken, opblaas dieren en strandmatten.
Wij zitten zo dicht bij de zee dat wij die behoefte totaal niet voelen, we beginnen de dag rustig en passen dat tempo ook niet aan gedurende dag. We pendelen tussen strand, zwembad, ijssalon en ons eigen terras; een mooi vakantiedag aan zee.
Die avond we naar Trogir om dit stadje te gaan verkennen. Als we over de hoge brug en het smalle watert het eilandstadje in wandelen krijgen we het gevoel terug te stappen in een vakantie uit onze jeugd. Even is het weer 1979 en zijn we in een badplaatsje in Italië, overal waar ik kijk zie ik ijssalons, pizzeria’s en souvenirs winkels. Het is een schitterend mooi oud stadje waar een gemoedelijke vakantiesfeer hangt, precies zoals we die herinneren uit onze jeugd. We slenteren door smalle straatjes en vinden een leuk restaurant op een binnenplein waar het bier goed smaakt en het eten nog beter.
Split met plu
Een nieuwe dag aan de Dalmatische kust brengt ook nieuw weer, dit keer worden we niet wakker van de zon, want die schijnt niet. Sterker nog, het regent. Mooi weer om Split te gaan verkennen, en wie weet is het daar het weer wat beter want het is toch als snel een dik half uur rijden.
Dat is het niet blijkt de hele weg tot aan onze aankomst, de regen blijft uit de hemel neerkomen als we de stad inrijden. We hebben mazzel en kunnen onze huurauto op nog geen 3 meter van de muren van de oude stad parkeren. Voordat we de oude stad in wandelen koop ik nog snel 2 kleine paraplu’s bij een toeristisch kraampje, de verkoper presteert het om de volledige transactie zijn sigaret brandend in zijn mond te houden.
De oude stad van Split is oud, echt heel oud. Het ligt achter de muren van het paleis van Diocletianus, en die keizer Dio heeft dit paleis laten bouwen in het jaar 300 NC. Oud dus, heel oud. Binnen de muren is er door de jaren heen van alles bijgebouwd, het is allang geen paleis meer, maar een stadskern met smalle steegjes en poortjes, trappen omhoog, trappen omlaag, kerktorens, muurfonteinen, standbeelden en grote en kleine pleinen. Het is een plezier om er doorheen te lopen en na een bakje koffie op een overdekt terras begint het weer nog op te klaren ook. Net buiten de stadsmuren aan de voet van een enorm groot standbeeld van keizer Diocletianus vinden we twee mannen verkleed als Romeinen, een mooi foto moment voor een jongetje van 5.
Aan de grote boulevard die de stadsmuren scheidt van de Adriatische zee vinden we een plekje op het terras voor de lunch en met uitzicht op de drukke veerhaven van Split en eten we Kroatische worstjes met ui.
Terug naar Trogir
Nog een dag genieten we van de zee voor onze deur, ook de zon is weer in volle glorie terug. Deze avond gaan we weer naar Trogir met een klein bootje dat vanaf de camping vertrekt. Het is een leuk tochtje langs de kust waar we nog meer kleine dorpjes zien en hier en daar wat hotels en campings. We meren aan aan de boulevard onder het kasteel van Kamerlengo, een indrukwekkend kasteel met dikke muren met kantelen en uitkijktorens. Het maakt ook indruk op onze kleine ridder die zichzelf al met zwaard en schild over de muren ziet lopen. Tot hij ontdekt dat er naast het kasteel nog iets leuks te vinden is: trampolines. In ruil voor 10 Kuna mag je hier 7 minuten springen tot je er misselijk van wordt. We zullen ze nog vaak tegenkomen deze vakantie.
Dit keer doen we geen moeite een restaurantje te vinden waar niet alleen toeristen zitten, dat is zo goed als onmogelijk hier. We laten ons bij de eerste de beste pizzeria waar men vriendelijk is naar binnen praten en eten er lekker op het terras. We eten nog een ijsje op het mooie plein onder de kerk voor we weer in het bootje terug stappen.
Op naar Sibenik
Een late checkout, een luie ochtend en het is alweer tijd om te vertrekken uit Trogir. We reizen vandaag noordwaarts richting Sibenik. We laten de snelweg naar Zagreb links liggen en kiezen de route langs de kust, een mooie route met uitzicht op de heldere blauwe zee en de eilanden voor de kust. We passeren een aantal verkopers die vanuit een busje hun lokale producten verkopen; olijven, vijgen en honing. Voor koffie en een ijsje stoppen we in het pittoreske Rogoznica, een klein stadje op een eiland dat met een brug aan het vasteland verbonden is.
Sibenik ziet er op het eerste gezicht helemaal niet pittoresk uit, over drukke wegen rijden we langs hoge woontorens de stad in tot een pleintje met een ijssalon waar ik uitstap om Zrinko te ontmoeten, onze Airbnb host. Hij brengt ons via een aantal smalle steegjes naar het appartement waar we de komende dagen gaan logeren.
Dit keer geen uitzicht op zee, maar een echt stadsappartement met uitzicht op een binnenplaats en de heuvels en het kasteel van Sibenik.
We hebben Sibenik opgenomen in ons reisschema vanwege het Krkra Nationaal Park waar we de watervallen willen zien en vanwege het kinderfestival dat ieder jaar in juli in de oude stad van Sibenik gevierd wordt. En daar gaan we kort na aankomst al gelijk naar op zoek.
De oude stad vlakbij ons appartement is mooi, een stuk rauwer dan in Trogir en Split, en ook minder toeristisch. We bewonderen de mooie kerk van Sibenik, wandelen een heel stuk langs het strand en bezoeken een terrasje en een speeltuin. Overal hangen vlaggen met kindertekeningen ter ere van het kinderfestival, maar pas later op de avond gaat het kinderfestival echt van start; er zijn overal optredens en (film)voorstellingen. Robin is vooral dol op Pinkie Potus, een straatartiest uit Argentinië. Maar zeker ook op de zelf bestuurbare auto’s en motoren. Alweer een mooie zomeravond in Kroatië
Krka Nationaal Park
Het is vroeg als we in de auto stappen om Sibenik te verlaten voor een dagtochtje naar het Krka Nationaal park, het is niet ver van de stad en al snel wordt de omgeving mooier. Met name het uitzicht op het dorpje Skradin dat we al van ver zien liggen maakt indruk. Bij een van de vele parkeerplaatsen laten we onze auto achter en haasten we ons naar de officiële ingang van het park om kaarten te kopen voor de boot van 09 uur en dat lukt. Het is een mooie traditioneel houten schip dat ons over de rivier de Krka tussen de prachtige groene heuvels door vaart. Bij Skradinski Buk stappen we uit en wandelen we richting de watervallen. Het uitzicht daar maakt gelijk indruk: een mooie brede waterval met meerdere niveau’s met prachtig helder water in alweer een super groene omgeving.
Die super groene omgeving lopen we in voor een rondje om de watervallen. Halverwege onderbreken we het rondje voor nog een boottochtje. Dit keer is het een klein modern bootje dat ons verder het Nationale Park in vaart op weg naar Visovac. Dit is een klein eiland in het grote meer dat het Nationale Park in feite is en dit kleine eiland is het bezoeken waard vanwege het Franciscaner klooster dat hier gevestigd is.
Het is een vredige plek, er wonen maar een handjevol monniken en wat dieren. Junior vind al snel een schildpad die hij lief blaadjes eten gaat voeren.
Terug bij Skradinski buk vervolgen we onze route rond de watervallen. Het zijn er enorm veel, groot en klein en vaak hebben we schitterend uitzicht bovenaf. Het is inmiddels wel een stuk drukker dan toen we in de ochtend aan deze tour starten.
Aan het eind van het rondje stel ik de mannen voor om lekker te gaan zwemmen bij de waterval, maar ze hebben er allebei absoluut geen zin in. Heb ik daarvoor met die rugzak met badkleding en handdoek lopen slepen?
De grote boot brengt ons weer terug naar Skradin en vanaf het open bovendek genieten we nog even van het mooie groene park waar we doorheen varen.
In het aangename dorpje wandelen we wat rond op zoek naar een restaurantje voor de lunch dat we vinden aan het water. Het water lokt nu toch wel en terwijl wij pootje baden trekt zoonlief alsnog zijn zwembroek aan om in het heldere water te poedelen.
Die middag en avond brengen we weer door in de mooie oude stad van Sibenik, we eten er weer fijn aan de boulevard aan het water en zien weer een aantal kindervoorstellingen.
Lekker druk op het strand
Op zondag ochtend rijden we weer vroeg de stad uit op zoek naar een strand om de dag door te brengen. Noordwaarts rijden we een leuke route langs de kust tot het eiland Murter waar we neerstrijken in Slanica op wat er uitziet als het drukste strand van heel Kroatië. Toch lukt het ons om een parkeerplaats te vinden en op het strand vinden we zelfs een bankje met ruimte om onze matjes uit te spreiden, dat terwijl het er uitziet alsof er geen zandkorrel is die niet bezet is op dit strand. Als ik langs al die mensen kijk zie ik ook wel waarom het hier zo druk is, het is een zandstrand aan een prachtige kleine baai, met heel helder water dat ontzettend langzaam afloopt naar zee. En er is ontzettend veel te doen, Maik en Robin gaan een paar keer van de hoge glijbaan, spelen een paar potjes tafelvoetbal en biljart en manlief vind zelfs een oplossing voor die stijve nek waar hij al een paar dagen mee rondloopt: er staat een massage tent op het strand. En het blijkt een verdomd goede masseur te zijn weet manlief me te vertellen als hij verlicht terugkomt van een ingrijpende massage.
Al met al een goede dag waarvan we rozig van de zon eind van de middag terugrijden naar ons appartement in Sibenik voor een laatste avond op het kinderfestival in deze leuke stad.
Schipper mag ik overvaren
En dan komt het spannende stuk van onze reis: de ferry van Split naar het eiland Brac. Deze is vooraf niet online te boeken, ook ter plaatse kun je niet vooraf een kaartje kopen, we hebben het echt geprobeerd toen we nabij Trogir verbleven. Deze overtocht kun je alleen op de dag zelf in de haven kopen. En wat het nu zo spannend maakt is dat ik allemaal verhalen gelezen en gehoord heb over hoe druk die overtochten zijn in het hoogseizoen, toeristen die de hele dag moeten wachten om vervolgens alsnog pas de volgende dag pas mee te kunnen. Maar eenmaal in de haven blijkt het allemaal wel mee te vallen. Ik koop eenvoudig kaartjes bij een kleine kiosk in de haven. We vinden de pier waar we moeten zijn en sluiten aan in de rij met auto’s. Op dat moment is het nog niet duidelijk of we met de volgende boot meekomen. Het is zelfs niet helemaal duidelijk of we we in de juiste rij staan. Maar als de ferry eenmaal aankomt staan we blijkbaar genoeg vooraan om mee te komen, wij horen gelukkig niet bij de auto’s die achterblijven om te wachten op de volgende veerboot.
Het is een leuke overtocht, met een kopje koffie in de hand en de wind in de haren zien we vanaf het bovendek langzaam Split kleiner worden, het doet me denken aan de vele veerboten die we gebruikt hebben tijdens onze interrail trips door Italië en Griekenland lang, lang geleden.
Brac
Vanaf de ferry rijden we dwars over het bergachtig eiland naar de Noordkust. De laatste kilometers rijden we over een smalle weg vlak langs de afgrond steil naar beneden. Het is een spannende route, zo een waarvan je blij bent dat er overal vangrails staan langs de diepe afgronden naar beneden de zee in. Als het even lukt om op te kijken van de weg zien we een schitterend uitzicht; op Bol beneden aan zee, op het grote eiland Hvar in de verte, op de helderblauwe zee ervoor en verderop zelfs het beroemde gouden hoorn strand.
Bol is ook alweer een leuke plaats, we hebben hier een klein appartement gehuurd aan de rand van het centrum. Ons appartement ligt op de bovenste verdieping en heeft een wat gedateerde Oostblok inrichting. Een badkamer met bruine tegels, een keuken met tegels in jaren 70 groen en oranje kriebeldekens op ouderwetse houten bedden: alsof we een korte tijdreis gemaakt hebben. Het is er gelukkig ook brand schoon en het heeft een groot balkon over de gehele breedte van het appartement met schitterend uitzicht op het stadje, de zee en Hvar aan de overkant.
Die middag lunchen we aan de haven in het stadje, heerlijke broodjes bij het kleine Arguola. Iets verderop eten we een ijsje op een van de vele terrassen aan zee. De rest van de middag poedelen we lekker weg in het zwembad van ons appartement.
Het mooiste strand van Kroatië?
Tijdens de voorbereiding van deze reis kwam ik regelmatig het mooiste strand van Kroatië tegen, soms zelfs het mooiste strand van Europa genoemd: Zlatni Rat ook wel Gouden Hoorn genoemd in, jawel: Bol op Brac. En dat is waar we onze eerste stranddag op Brac heenrijden.
Het strand ligt op een landpunt omgeven door een bos van mooie pijnbomen waar we doorheen wandelen met uitzicht op helder blauw water. Het kiezelstrand zelf is zoals te verwachten druk bezet, maar groot genoeg om al die bezoekers aan te kunnen. Het is ook een strand met bijzonder veel faciliteiten; hippe beach bars onder de pijnbomen, bedden en parasols te huur, waterfietsen in alle soorten en maten, een aantal trampolines, gigantische opblaasbare klim en klauter glijbaan constructies in het water, ontelbare eetkraampjes en zelfs een heuse onderzeeër. Je hoeft je hier echt geen seconde te vervelen, en dat doen we dan ook niet. We kiezen een bedje, luieren een beetje, zwemmen in zee, drinken goede koffie bij een van de hippe lounge bars en genieten van een heerlijke dag op het strand.
Aan het eind van de middag trekken we ons terug bij het zwembad van ons appartement waar we in contact komen met de buren op de begane grond, het is een Poolse familie uit Krakau die met een auto vol Poolse waren naar Kroatië gereden zijn omdat ze gehoord hadden dat alles hier zo duur is. Dat bleek bij aankomst reuze mee te vallen, maar het betekent wel dat wij die avond aan de zelfgemaakte Poolse schnaps zitten op het terras. Best sterk spul.
We komen onze buren de volgende dag ook weer tegen op het Zlatni Rat strand waar we afspreken die avond samen te gaan barbecuen. Op het zwembad terras staat namelijk een grote stenen barbecue oven. Maik bakt er lekkere naan broodjes en zelfgemaakt hamburgertjes terwijl Greg de grote Poolse worsten braadt. Met een Pools wijntje en een Kroatisch biertje erbij genieten we van een gezellig avond terwijl de kids in het zwembad plonsen.
Na twee dagen zijn we toe aan een ander strand, een kleinschaliger strandje bij voorkeur. We sturen de auto dan ook de berg weer op naar de Noordkust van het eiland naar het Locevina strandje. Het is een schitterende route, soms vlaks langs zee, soms hoog erboven met schitterend uitzicht op de dorpen aan zee. We rijden het strand bijna voorbij, alleen een verweerd bord dat het restaurantje aanprijst verraad dat hier een strand te vinden is. Er zijn veel families te vinden en tot onze verrassing is het zelfs een zand strandje, dat hebben we al een tijd niet meer gezien. Robin scharrelt er heerlijk rond met emmer en schep, we vinden er zeekomkommers en zeesterren, drinken koffie op het terras, bouwen een zandkasteel en gaan weer terug naar het terras voor frietjes. Precies het strand dat we zochten voor een relaxte dag.
Op de terugweg naar Bol stoppen we nog even in Pucisca, dit dorp staat bekend om de verkoop van producten van de lokale steensoort. Een wereldberoemde steensoort welteverstaan, hij is zelfs gebruikt bij de bouw van het Witte Huis in Washington.
Nog meer mooie stranden op Brac
Een ander strand is goed bevallen, vandaag zoeken we er eentje dichterbij huis. In Bol is er net naast het centrum een klein strandje te vinden naast de kerk. Alweer een gemoedelijk strand onderaan een mooie kerk. Ook hier is het water weer super helder. We dobberen in zee, eten
Onze laatste dag op het eiland rijden we richting de oostelijke punt van het eiland, op zoek naar weer een leuk strand. In Sumartin drinken we een kopje koffie en zien de veerboot komen en gaan, vanaf hier willen wij ook het eiland verlaten. Deze veerboot is een stuk kleiner dan die van de heenweg. Er kunnen 25 auto’s op lezen we op een A4tje aan de deur van het ticket office. Dat wordt weer vroeg op.
Aan de noordkust vinden we een klein kiezelstrand waar we een paar uur verblijven, we drijven op ons luchtbed, spelen diverse potjes UNO en eten lekkere broodjes van de bakker. Eind van de middag springen we weer in ons zwembad en sluiten we ons verblijf in Bol af met een fijne barbecue met onze nieuwe Poolse vrienden.
Bijzonder vroeg melden wij ons in Sumartin om een kaartje te kopen voor de ferry naar Makarska op het vasteland. We zijn de eerste, de auto parkeren we vooraan de rij voor de boot en op een terrasje verderop wachten we met een kop koffie in de hand op de komst van de boot. Als die er is en wij in de auto zitten blijkt dat onze plaatse vooraan een van de 2 rijen geen garantie is voor een plaats op het schip. Eerst laat men een grote motorclub uit Sarajevo aan boord gaan en dan volgt een touringcar vol bejaarden. Als men aan de personen auto’s begint zien we het aantal plaatsen snel slinken. Afwachten lijkt ons niet de beste aanpak, we wachten niet af tot we aangewezen worden en zetten de auto in zijn achteruit en rijden zo de buik van de veerboot in. En maar goed ook, want na ons volgt er nog een auto en dan gaat de klep dicht. Wederom staat de kade nog vol met auto’s die op de volgende overtocht mogen wachten die pas rond lunchtijd komt.
Samen met de Bosnische motor bende en de Engelse bejaarden bevolken we het bovendek van het kleine veer over de Adriatische zee terug naar het vasteland waar we midden in de stad van boord gaan. Echt midden op de boulevard door het centrum van de stad meert het schip aan, knalt hij zijn laadklep op de kade en rijden wij zo van boord.
Vandaag hebben we een behoorlijke afstand te overbruggen van Makarska naar Dubrovnik.
Het is weer een prachtige route, links van ons hoge groene bergmuren en rechts van ons de helder blauwe Adriatische zee. Onderweg passeren we tientallen strandjes, groot en klein. Pittoreske dorpjes met mooie kerken en gezellige havens en overal ontelbare borden die een appartement of kamer aanprijzen. Vaak zit de eigenaar ernaast op een plastic stoeltje om toeristen gelijk naar binnen te lokken als ze stoppen.
Een beetje Bosnië
Het grootste buurland in dit deel van Kroatië is Bosnië Herzegovina, nagenoeg de hele Oostgrens van Dalmatië deelt men met dit buurland. Waarbij Kroatië wat mij betreft echt in het voordeel is met die prachtige kustlijn. Maar ook de Bosniërs hebben een stukje kust weten te bemachtigen. Ongeveer 70 km voor Dubrovnik is er een corridor van nog geen 10 km lang waar Bosnië de kust raakt en Kroatië kort onderbroken wordt. Om naar het zuiden van Kroatië te komen moeten we dus door Bosnië. En dat is niet iets ongemerkt voorbij gaat, we moeten bij beide grensposten echt stoppen en ons paspoort tonen. In Bosnië willen we nog wel even voet aan wal zetten, Deze paar kilometers aan zee zijn echter zo volledig volgebouwd met lelijke woontorens en we slagen er niet eens in om een parkeerplaats te vinden.
Dan maar weer door terug Kroatië in.
Bij Mali Ston stoppen we voor de lunch. Het dorp bestaat uit twee delen aan elkaar verbonden door een lange kasteel muur. Naast die muur vinden wij een tafel vinden een groot visrestaurant. Een mooie plek aan het water, vol met aquaria waar de verse vis wacht om op je bord te verschijnen. We komen hier voor de beroemde Malis Ston oesters en man, man wat smaken die goed. Heerlijk zilt en zacht van smaak. Het is smullen van de oesters en al die andere vis die we bestellen. Bij de rekening krijgen we nog een grote zak zout mee, ook een lokaal product.
Van hier is het niet heel ver meer naar Dubrovnik. We rijden de stad binnen langs de cruise haven waar twee grote cruiseschepen aangemeerd liggen. We logeren hier weer op een camping in een fijne caravan, kleiner dan die nabij Trogir, maar met een grote veranda en zelfs een kleine tuin met ligbedden.
Na een lange dag in de auto zijn we toe aan een plons, snel kleden we ons om en begeven we ons naar het zwembad. Dat blijkt het zwembad te zijn van een groot hotel dat onderdeel uitmaakt van dit vakantiecomplex op dit schiereiland van Dubrovnik.
De ligging is schitterend, op een heuvel aan zee met uitzicht op het vasteland, de eilanden voor de kust en die cruise schepen die we eerder al zagen. We staan eerste rang als het eerste schip eind van de middag zijn scheepstoeter laat klinken en vertrekt.
Dubrovnik
De volgende ochtend ontbijten we samen met de vriendelijke buurtkatten heerlijk op ons terras, waarna we op ons gemakje naar het zwembad slenteren. Het is er net als gisteren gezellig druk, maar het lukt ons om wat bedjes bij elkaar te scharrelen en een goede plek aan de rand van het zwembad te vinden. Het is goed mensen kijken hier, camping gasten mengen zich met all-inclusive hotel gasten, gezinnen met puber kinderen die zich van hun ouders afzonderen en enthousiaste moeders die meedoen met alles wat het animatie team brengt.
Na een lome dag bij het zwembad hebben we eigenlijk helemaal geen zin om de stad in te gaan, maar een mens moet toch eten dus we maken zin en stappen in de auto. We kunnen deze met veel mazzel op een kleine parkeerplaats direct tegen de grote muren van de oude stad kwijt. En als ik even later door die grote muren de stad in stap heb ik totaal geen spijt dat we toch gegaan zijn, wat een indrukwekkende stad. De poort die wij volledig willekeurig gekozen hebben brengt ons bovenaan een straat langs de stadsmuur. Vanaf hier lopen tientallen kleine smalle straatjes steil naar beneden de benedenstad in. Straatjes,die volledig uit trappen bestaan en bevolkt worden door kleine restaurants, winkeltjes en woningen.
Onderaan komen we uit op Stradun, de grote wandelpromenade door het hart van het centrum, alsof je de middeleeuwen in stapt. Overal schitterende gebouwen, paleizen, kerken, pleinen, monumenten, alles even mooi en historisch.
Op een van de kleinere pleinen aan de voet van een kerk sluiten we aan bij de rij voor het Kamenice restaurant. Als we op de blauw wit gestreepte stoeltjes genieten van de calamaris en andere gerechten beseffen we dat het het korte wachten meer dan waard was: het eten is heerlijk, de bediening vriendelijk en de setting midden in de oude stad helemaal perfect!
Na weer een rustige en relaxte dag bij het zwembad stappen we de volgende dag eind van de middag weer in de auto voor een bezoek aan de oude stad. Dit keer stappen we door een andere poort de stad in en kopen we hier gelijk een kaartje voor de trap omhoog de stadsmuren op. Want dat kan dus; de stadsmuren bewandelen. Het zijn gigantische dikke en hoge middeleeuwse muren die de stad volledig omsluiten, aan oostzijde tegen de bergen aan, aan de westzijde grenzen ze direct aan zee. Er zit veel niveau verschil in en het doet me zelfs een klein beetje aan de Chinese muur denken. De muren zelf zijn indrukwekkend, maar ook het uitzicht op de stad en de zee beneden ons is bijzonder. Halverwege nemen we even plaats bij een klein terrasje met uitzicht op zee. Bij de haven dalen we weer af naar beneden. Hier vinden we een gezellig terras aan de haven waar er alweer vis op het menu staat: mosselen uit een pannetje.
Met de kabelbaan omhoog
Op de laatste ochtend van onze trip gaan we nogmaals de stad van boven bekijken, dit keer vanaf ruim 400 meter hoogte. In een paar minuten reizen we in een glazen karretje met de kabelbaan omhoog de berg op. Het uitzicht op de stad beneden ons hiervandaan is werkelijk waar spectaculair. De indrukwekkende stad ligt in al zijn glorie aan zee en is in een oogopslag volledig te bewonderen. Verderop zien we het schiereiland waar wij logeren en de vele eilanden voor de kust. Wow, wat een mooie plek voor een kopje koffie 🙂
Voor de lunch rijden we wat verder langs de kust en stoppen we in een kleine plaats met een restaurant met een terras aan het water en een kleine speeltuin naast de deur.
Na een fijne middag bij het zwembad rijden we weer de stad uit naar Zaton Mali waar we met moeite nog een tafeltje weten te bemachtigen bij Gverovic Orsan. Een klein restaurant met een terras aan het water waar zoonlief kiezels en dieren gaat zoeken terwijl wij met een goed glas wijn in de hand de zon in de zee zien zakken. Een waardige afsluiting van een prachtige vakantie in een bijzonder mooi land.
Colowicz 